Με τα δύο χέρια μου να διώχνουν τους καρπούς άνοιγα δρόμο ανάμεσα στα λυσσασμένα χτίρια που γκρεμιζόνταν και στις φωτιές αδιαφορώντας· έχω νακ· έτοιμος να περάσω, αν το καλούσε η ανάγκη, μέσα στους καθρέφτες που βγαίναν παντού στα ερείπια σαν άλλη απειλή του χάους· «λαχταράς το άγριό σου το πρόσωπο; Ποιος σου το θύμισε;» Φεύγω να μην ακούω τη φωνή που με συντρίβει· κρατώ όμως βαθιά μέσα μου το θάρρος και βλέπω πιο μακριά· στη θάλασσα. Μάλιστα καθώς μαθεύτηκε το βράδυ απόψε η είδηση σε μας, πως δεν γλίτωσε ούτε το μικρό νησί στον Νότο από τις μπόμπες, μ' έσπρωχνε σε τολμηρές σκέψεις· θα πήγαινα· «είναι απαίσιο, πολύ παράλογο» φώναζα σε όλους χωρίς να μπορώ να διώξω από τα μάτια μου τον εφιάλτη της καταστροφής του πιο γαλήνιου -στο Ιόνιο- θαλασσινού τοπίου.
X.A. DONNET, Ο ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΜΙΑΣ ΑΜΑΧΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ (1963)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου