Jim Potts: Corfu

What does it matter
If Odysseus swam here
And met Nausica on the shore?
Everything is in the sea,
The books can tell no more.

What does it matter
Where Shakespeare set his play?
He had a tempest in his mind
Which could never be confined
To a certain place or day.

Jim Potts: Before the Paxos Beach Hotel

We camped there thirty years ago -
Down on that olive terrace.
We swam down  in that pebbly-bay
Avoiding sharp sea urchins.
I'm living in Australia,
You're in Canada, the say.
I still see our tent in the olive grove,
A faint impression, where we lay.

Μίλτος Σαχτούρης: Στιγμές

ο εραστής
άρρωστο ψάρι
όπου να ’ναι
θα πέσει
στον ουρανό

*

κόλαση
με τόσο φως
δεν το περίμενα
στρίβοντας στη γωνιά
ν’ αντικρίσω
το μαύρο κόκκινο

*

τη νύχτα
κλεισμένος
σε κλουβιά βροχής
σιγά σιγά
με θανατώνουν
τα πουλιά

*

και το πρωί
αν τα πουλιά που μου στέλνει
ο Θεός
είναι πάλι μαύρα
τα βάφω
πράσινα
κίτρινα
κόκκινα

*

όμως μια μέρα
θά ’ρθει μια συννεφιά
παντοτινή

*

κυπαρίσσι
κόκκινο
δέρμα
της ψυχής

*

ένα γλυκό χέρι
σπασμένο
πεταγμένο
στις πέτρες
στο δρόμο
στο χάος

*

καληνύχτα


ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ (1962)

Μίλτος Σαχτούρης: Επεισόδιο

Με το μπαμπάκι του θανάτου
αχόρταγο

Ανοίγει μια μεγάλη τρύπα
στο φεγγάρι

Ένα παιδί πεθαίνει

Σα μεγάλα μαύρα μυρμήγκια
μια πομπή-κηδεία στο φεγγάρι

Έν’ άλλο παιδί
ρίχνει μια πέτρα
και σπάζει το φεγγάρι


ΤΑ ΣΤΙΓΜΑΤΑ (1962)

Έκτωρ Κακναβάτος: Ούριος άνεμος

Είναι που τα μάτια μου
έρπουνε στο μελί κορμί σου
γεμάτο φυσαρμόνικες
κι ανοίγουν στράτες του χαμού και πάω·
χαμένος πάω σε ντερβένια
όπως λιώνει πρωινή μοτοσυκλέτα
θωρώντας την Τριπολιτσά εν στύσει.


ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ (1981)

Έκτωρ Κακναβάτος: In hyperbola

You cannot say or guess

for know only.

T.S. ELIOT, The Wasteland

Έτσι που παγιδεύτηκες στο καταπέτασμα
κι ως μαϊνάρεις με τη γνώση
δεν είναι να μαντέψεις
δεν είναι μαντεύοντας να πεις
είναι μόνο να γνωρίσεις,
μόνο·

δε θα σου δοθεί να δεις
τα σχήματα που είναι ανίδωτα
ν' ακούσεις λέξεις που
εντός τους κλείστηκαν αρχαία τζιτζίκια
και που σωπαίνουν από μόνες τους
μη γίνουν λόγος
και μόνο in hyperbola ηχούν,
δεν είναι

λέω δεν είναι δα του καθενού ν' ακούει
τον ύπνο του νερού, να δει της πέτρας την έπαρση,
ότι βαστά του ραδιοαστέρα,
ή που το φως του φεγγαριού ιερουργεί,
κέρνος από φωνήεντα κι αθώα καλάμια·
είναι της άλλης αίσθησης να είσαι
μέσ' από αιώνες η στιγμή του κεκραγέναι:
χαίρε ως δυνατότητα τερατική η τρέλα
χαίρε ως προβλήτα η αντιλόπη
χαίρε ότι καταδώ λοξοδρομείς
η νυχτοαλκυόνα.


ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΙΡΚΗΣ (1981)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (22)

Με κοιτάζεις ένα φτερό που εντός μου λάμνει
ένα σήμα κινδύνου μ' ακούς
σα φράγμα που έσπασε
και τα νερά κατεβαίνουν
σαν είδηση με σκέφτεσαι
που λιώνει τα νεφρά
σαν κοπετός μέσα στο αίμα

όταν το μάρμαρο θερίζει τον ήλιο

μ' άγγιξες μ' ένα λυγμό απ' τον αιγόκερω
όπως ένας όλεθρος από ατρείδες
πώς λοιπόν μπορεί να μην είσαι φως;


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (19)

Τα όσια λείψανα όλα τα εντόσθια σκεύη
αν σου πετάξει άχρηστα
έξω που μαίνεται και μαίνεται
αβάσταχτο το φως μες στα περάσματα
τι θ' απομείνει απ' τον απρόσιτο κρόταφο
όταν απόμαχος
όταν έγχρωμος με οξείδια μετάλλων
θα φωσφορίζει ορθός σαν οίδημα
και θα συρίζουνε με τα μυαλά χυμένα οι δίνες;

η ώρα που θα σημαίνει έξοδο
πέρα από τη νόηση
τα τύμπανα με υλακές απ' τα ηλιοστάσια
ο ήχος που το κάθε σχήμα θα 'ναι
που θ' αντιφωνεί
τι θ' απομείνει πες μου
παρά επίμονος ο λίθος να γεωμετρεί
αδιάλλαχτο το τραύμα να ματώνει


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (18)

Αν αυτό που από το κάθε σχήμα είναι
ήχος κι από τον ήχο ρώτημα
αν αυτό το ρώτημα που μες στα ηλιοστάσια
αυτόχθονο υλακτεί σαν τύμπανο νυκτόβιο
με ώχρες βαμμένο και όπια κίτρινο
μαβί άσπρο και πονεί
πονεί ατέλειωτα μες στα λιθόστρωτα του λόγου
αν αυτό που ακόμη ανθίσταται
ανυποχώρητο
αυτό το στερνό λέγω από πανάρχαιη καστανιά
κι από σχιστόλιθο ανθρωπολύτη κατακόρυφο
προεκταθεί ως την αγέρωχη σιωπή
αν μείνει κατάμονο
σ' αυτή την ερημιά της γνώσης
έτσι που να 'χει μέτρο
που να 'χει όγκο το μηδέν
αν πιεί τον ίσκιο του από έξαρση
ή στον αγέρα αφανιστεί από αυτάρκεια
κι αν το ικρίωμα που έστηνες σου ανατρέψει


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (8)

Στη νέα μεθόριο πρωτόζωο λαβώνεσαι
απ' τη νέα αυθυπαρξία κι απ' το σέλας
να βυθομετράς το θάνατο
στο γνεύσιο

η σάρκα σου
γυαλί απέραστο κατά εξάδες
δάσος τα πετρένια οστά
σχίζουν σε βέργες τον άνεμο
μα η ρίζα έγκυα οδοιπορεί σα θειάφι


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (7)

Περάσαμε λοιπόν οι άνθρωποι απ' εδώ;
καπνοί αρχαίοι ξέμειναν
στη μνήμη
στους φεγγίτες
κάρβουνα οι παντοκράτορες
κ' οι θολοί μελαψοί

πηχτός
απλώνει ο χρόνος στο λιθόστρωτο
άλλη τροφή από το πέτρωμα δεν έμεινε
πού θα πιάσει ρίζα αυτό το σπέρμα;


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (5)

Άλλο από το παραλήρημα δεν σου 'μεινε φυσίγγι
δεν έχει άλλη εκβλάστηση από τη φλέβα σου
που πλημμυράει την πολιτεία συρίζοντας
ως τον ενδότοιχο
σφαγμένη εντός σου μια ερώτηση δε λέει να σωπάσει
ανατέλλει δύει εντάφια πλησιφαής
με φεγγάρια χαίνει με παλίρροιες
όπως απλώνει στα ορυκτά το έκζεμα του πλανήτη
κι από τη βολή του πρόγονου δε σβήνει η ηχώ


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (4)

Πώς να ξεχάσω τη φραγκοσυκιά σου
τη μόνη που έμεινε
να περιμένει τον υετό
να περιμένει
μέσα σε δεκατέσσερις χιλιάδες ήλιους δυσμενείς
όταν το καθημερινό μου χέρι
δίνεται μουσκεμένη ψίχα
σε οισοφάγους στην κάθε πέψη;

ύστερα πελώρια ρωγμή ως κάτω
το στρόντιο δεσπόζει φρέσκο
απάνω που περίμενες έναν υετό μεσσία


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)

Έκτωρ Κακναβάτος: Η κλίμακα του λίθου (3)

Αρχή αρχή το δέρμα σου
αξία πρώτη ένα στρώμα μέταλλο
κόβεις νομίσματα για τους λαβδακίδες
ένα μίλι πάθος για τον αρχαίο ιησού
για τα χερουβικά σφήνες στις αρθρώσεις
για όλα το δέρμα σου για όλα

ώσπου το υπέρμαχο τείχος σχίζεται
ύστερα παιδιά πρησμένα από το φως
ψάχνουν για ένα κομμάτι έλασμα
να κόβει


Η ΚΛΙΜΑΚΑ ΤΟΥ ΛΙΘΟΥ (1964)