Μανόλης Πρατικάκης: Νεκυομαντεία

 

Ήταν γενναίος κι απρεπής παρά τα πεσμένα του

μαλλιά. Πάλεψε σώμα με σώμα. Μου λέει: είκοσι

μήνες τα κύτταρά μου μεταφράζουν το κοβάλτιο.

Είκοσι μήνες το αίμα μου μιλούσε με το PLATINOL.

Μου λέει: άραγε θα βρω εκδότη

εκείθε; Να κι ο αδερφός μου,

αυτή η χρυσόμυγα πάνω στο τραύμα

να με σέρνει ψοφίμι προς το Ναύπλιο.

Αγναντεύω κιόλα βρομερή Νέκυια.

Κι ένα βράδυ «παρντόν» του λέει η δέσποινα

των κήπων. «Μα τι λέτε, Κυρά μου. Εγώ περιμένω

να μου ζητήσει ο θάνατος» είπε

κι έστριψε στα υπόγεια των ουρανών.

ΤΑ ΔΥΣΕΥΡΕΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (1993)

Δ.Π. Παπαδίτσας: Ελεγείο

 

της μητρός μου

Γυρίζω απ' τα φύλλα

είμαι από μέσα μου πλήθος, ο θάνατος μ' έχει μπολιάσει παντού

τα μέλη μου είναι ποτάμια κι αφρίζουσες κρήνες

κάθε σπηλιάς ηχώ, αντί φωνή τριπλασιάζω σπιθοβόλα αινίγματα

Εσύ μόνο μπαίνεις σε κάθε μου πράξη

εσύ που ξεκινάς απ' την άκρη μου και φτάνεις στη βαθύσπορη αίσθηση

κι είσαι τ' αυτί και το μάτι μου το άντικρυ σ' ελισσόμενα αόρατα αίτια

μπαίνεις σε κάθε μου πράξη κι ανατέλλεις καιρός

καιρός από απέραντη θάλασσα και βογγητό

από ψυχή που φτερουγίζει να πιει ζωντανές πεθυμιές

Ω γιατί τώρα το διάφανο χέρι σου πουλί άλλου κόσμου

κάθησε στ' ανεμόδαρτα φύλλα μου;

λίγο-λίγο περνάς τις κλειστές μου αισθήσεις

τι ουρανός με γεμίζει κι αφρίσματα φέγγους

μπορεί να 'μαι ο αστροδίαιτος κόσμος

μπορεί βαθειά θάλασσα

όμως καίομαι και στόμα δεν έχω

ΔΥΟΕΙΔΗΣ ΛΟΓΟΣ (1980)