Δρόμοι βρεγμένοι απ’ τη βροχή του φθινοπώρου
Είναι πρωί. Οι άνθρωποι πάνε στη δουλειά τους
Υγρές ακούγονται στην άσφαλτο οι ρόδες
Δε σφάλλει ο ήχος. Δε μας ξεχνάει κι ο χειμώνας
Στον πρώτο της καφέ, με τις ειδήσεις,
πάντα αναστενάζει
Λείπει ο συνομιλητής
να σχολιάσουν τα ανάποδα του κόσμου
Θολώνει η λύπη το υγρό τοπίο
Όλο και πιο νωρίς τώρα ξυπνάει
κι ας μην έχει καθήκοντα να περιμένουν
Έχει ωστόσο ένα βιβλίο με εκκρεμότητες
να συμπληρώσει
Άλλες της ανθρωπότητας άλλες δικές της
Τις αναβάλλει όσο μπορεί
μ’ ένα «όχι ακόμα» για δικαιολογία
Κρύβεται έτσι από το χρόνο που κυλάει
σαν το παιδί που πάει αδιάβαστο στην τάξη
Μα στη ζωή το μάθημά της το έχει μάθει
Θα έρθει και η ώρα να το γράψει
Ας περιμένουν το βιβλίο και ο χρόνος
«λίγο ακόμα»
