Ήταν γενναίος κι απρεπής παρά τα πεσμένα του
μαλλιά. Πάλεψε σώμα με σώμα. Μου λέει: είκοσι
μήνες τα κύτταρά μου μεταφράζουν το κοβάλτιο.
Είκοσι μήνες το αίμα μου μιλούσε με το PLATINOL.
Μου λέει: άραγε θα βρω εκδότη
εκείθε; Να κι ο αδερφός μου,
αυτή η χρυσόμυγα πάνω στο τραύμα
να με σέρνει ψοφίμι προς το Ναύπλιο.
Αγναντεύω κιόλα βρομερή Νέκυια.
Κι ένα βράδυ «παρντόν» του λέει η δέσποινα
των κήπων. «Μα τι λέτε, Κυρά μου. Εγώ περιμένω
να μου ζητήσει ο θάνατος» είπε
κι έστριψε στα υπόγεια των ουρανών.
ΤΑ ΔΥΣΕΥΡΕΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ (1993)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου