Τα δέντρα στέκονται μπροστά μου
Σαν δικαστές κρυμμένοι στο σκοτάδι
Απ' τ' ανοιχτό παράθυρο τα βλέπω κι η καρδιά μου
Ευφραίνεται και πάλλει.
Η εξοχή μού φαίνεται σαν από άλλο κόσμο
Αλλόκοτες με πλημμυρίζουν παραισθήσεις
Όρνια που διαπληκτίζονται και δέντρα όπως σας είπα
Που δικαστές μού μοιάζουν.
Η μέρα κύλησε βαριά σαν τάφου πέτρα
Μέσα στον καύσωνα και με τις πυρκαγιές
Που άναψαν στις παρυφές της πόλης
Οι εμπρηστές ή κάποιοι που είχανε συμφέρον
Ψηλά ν' ανέβει ο πανικός στον ουρανό της πόλης
Ψηλά ν' ανέβουν κι οι τιμές και χαμηλά η ψυχή μας
Να σέρνεται στα σκοτεινά
Και να βυζαίνει μούχλα.
24 Ιουλίου 1974
ΘΕΙΑΦΙ ΚΑΙ ΑΠΟΘΕΩΣΗ (1982)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου