Κωνσταντίνος Σπίγγος: Μητέρα

Ένα φλιτζάνι πάγου ήσουν
Έπλαθες τα χνώτα μου
που γίνονταν δροσιά
κι έπαιρνες τη ζωή βαριά
την ώρα που οι κατήγοροί σου
κλωτσοτρέχανε γελώντας τη δική τους

Μισές χαρές κι ατόφιες λύπες η σοδειά σου
Γεννούσες στα όνειρα ένα γιο
Τον έστελνες κάθε πρωί στο μέτωπο
Φτωχό φαντάρο, ασκεπή, με τρύπια άρβυλα
Μ’ ένα ματσάκι φρεσκομαζεμένα χαμομήλια για πιστόλι
Κάθε πρωί τον σκότωναν απ’ την αρχή
Δίκαια δεν ήσουν
άλλωστε οι δίκαιες δεν κάνει να γεννήσουν
Φορτωμένη ήσουν

Κύμα βαρύ
στεγνώνεις στα μισά της αμμουδιάς
Κόκκινη βάρκα
πάνω σε γαλάζια σάρκα
λιώνεις μες στα σταλάγματα ενός ρεγχάζοντα ήλιου
«Αν μεγαλώσεις θα σβηστώ!» μου είχες πει
Εγώ, συγνώμη, το έκανα!
Εσύ, μήπως μπορείς, καλή μου, κάτι ν’ αθετήσεις;

(Από την ανέκδοτη συλλογή «Φυλλομέτρηση»)