Τα δέντρα πεντακάθαρα
Οι γάτες ξαπλωμένες
Και μεσ’ απ΄ τα φυλλώματα
Δειλό το φως της μέρας.
Εμίκρυνε το απόγευμα
Κι είν’ όλα τόσο ωραία
Που μου ’ρχεται να σκοτωθώ
Γιατί δεν την αντέχω
Όλη τη γύρω μου ομορφιά
Τον ήλιο που ξεφτίζει
Και την πικρή διαπίστωση
Πως μέσα μου έχει σπάσει
Αυτό το νόημα της ζωής
Το βάρος της αγάπης.
Κι ο φόβος τώρα κυβερνά
Αν είναι ορισμός σας.
27 Ιανουαρίου 1975
ΘΕΙΑΦΙ ΚΑΙ ΑΠΟΘΕΩΣΗ (1982)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου