Ορέστης Αλεξάκης: Από το άλμπουμ των αποκομμάτων

Μ’ αυτές τις λίγες λέξεις που απομένουν
μ’ αυτές τις λίγες φλόγες που επιμένουν

χτίζω το ταπεινό μου εντάφιο σπίτι

*

…Του ανέλπιστου τυφλός κιθαρωδός

Του ανύπαρκτου πλανόδιος τροβαδούρος

*

…Ένας απλός διαβάτης των ωρών
Ένας τυφλός και μάταιος ιχνηλάτης
Των υπόγειων βλαστήσεων κηπουρός
Των άστρων ταπεινός
κανδηλανάφτης

*

…Ζω τη μαγεία των υπόγειων χώρων
Αντλώ σοφία στη μήτρα των πηγών
Ιερουργός του μυστηρίου των λουλουδιών
Και της εκπυρσοκρότησης των σπόρων…

*

...Φώτα σβηστά παράθυρα κλειστά

Στα σκοτεινά το μέλλον συντελείται

*

...Κι άλλωστε σε ποια μέλλοντα προσβλέπεις;
Όλα έχουν προ καιρού συντελεστεί
Σκιές του παρελθόντος είμαστε όλοι...

*

...Γιατί ωραΐζεις τα θαύματα για να μπορώ να τ' αντέχω
Γιατί σκεπάζεις το βάραθρο και φανερώνεις τον κήπο
Γιατί διαψεύδεις την άβυσσο και τη στιγμή δικαιώνεις
Γιατί μου φέρνεις το μήνυμα πως είμαι ακόμη στο σώμα

*

Φεγγοβολείς μιαν Άνοιξη εχθρική
μια νιότη φονική
που με τρομάζει

*

...Μείνε λοιπόν στη φωτεινή μου πρόσοψη
Στ' ολάνθιστο κατώφλι μου σταμάτα
Και μη ζητάς στα ενδότερα να μπεις
Υπάρχουν μέσα εκεί θαμμένοι κόσμοι
πρόσωπα πες ανάπηρα ή νεκρά
πράγματα πες ανύπαρκτα ή χαμένα

Αποδοχή κι απόφαση σιωπής

Ακινησία βαθιά και τέφρα πλήθος

*

...Στάσου μην προχωρείς σ' αυτό το σπίτι
Τα χόρτα θα σφυρίξουν την οργή τους
Άγριο φεγγάρι θα σε μυριστεί
Θα σε γαυγίσει κλειδωμένη πόρτα

Και μέσ' απ' την ομίχλη των καιρών
μάνα τρελή θα σε πετροβολήσει

*

...Του κάκου σκύβω κι αφουγκράζομαι τη γη
μήπως ακούσω καλπασμούς αλόγων

καμπάνες αναστάσιμες να ηχούν
σάλπιγγες νικητήριες ν' αναγγέλλουν

Ακούω μονάχα στεναγμούς νεκρών
Ακούω μανάδων επιτάφιους θρήνους

*

...Μα εγώ ξεκόβω από τον άθλιο κόσμο
Γιορτάζω επαναπατρισμό
Γενέθλιες αύρες με καλωσορίζουν

*

...Ακούς την προσκλητήρια μουσική;
Γεμίζει ο κόρφος σου έρωτα και νόστο;


ΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΩΝ ΑΠΟΚΟΜΜΑΤΩΝ (2009)