Η μοίρα που οδηγάει τον ερμοσπίτη
μ' έριξε, Προβελέγγιε, στο νησί σου.
Σε ηύρα λευκόν, ενάρετο πρεσβύτη,
καθώς σε μια γωνιά του Παραδείσου.
Δίνεσαι, πλούσιος ως και σε μια σκήτη,
στη φύση και στον άνθρωπον εξίσου,
κι ενώ είχα φτάσει με αστασία αλήτη,
θέλω να μείνω πλάι σου, σαν παιδί σου.
Μοιάζεις μ' ένα σοφόν άρχοντα πράο
όπ' αγναντεύει πέρα απ' το πρεβάζι
κι ειρηνικά τη χώρα εξουσιάζει.
Στην πολιτεία της σκόνης ξαναπάω,
αλλά με παίρνει αλλιώτικον το πλοίο:
με κάτι απ' το δικό σου μεγαλείο.
ΣΙΓΑΝΗ ΦΩΤΙΑ (1938)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου