Κώστας Τριβιζάς: Κοινοκτημοσύνη ονείρων

Λογική παρθένας άνοιξης,
κινούμενη εικόνα ψυχανάλυσης;

Τα παιδιά να δείτε
που κρύβουν κάποιο μυστικό
με τα πουλιά τα βρήκα να μιλάνε
κι αστέρια είδα να μετράνε
δίψα τούτη δεν ήταν του σκολειού
μα φωτισμένης πλατείας παιχνίδι
των ίσκιων κύμα στης νύχτας το ταξίδι.

Άρνησης στερέωμα
για το θρανίο το φαί για το σωστό
δεν θέλω, όχι, γιατί, και
περνάει περνάει η μέλισσα
τη γυρη-στιγμή ρουφάνε
και μέσα στον κήπο τους πετάνε.

Το μεσημέρι τους
της μεταμόρφωσης γρανάζι.
Εμείς λένε το ποτάμι
εμείς κι ο χρόνος πάλι,
στον κήπο έξω της Χιονάτης
όλοι οι κοντοί οι άρχοντες χωριάτες
χιόνι σπέρνουνε απ’ τις Άλπεις.
Κι ο λύκος ο κακός αθώος
τον κρύβουν πέρα στην κόκκινη μηλιά
ζούνε λέει σε χώρα ιπποτών
πεταλουδίσια τους η χαρά η λύπη
μαγικός καθρέφτης του Σαρλώ.

Δεν έχουνε ελπίδες όρκους
ούτε κοσμήματα, αχ Μαύρε Πητ
ούτε νομίσματα, εκκλησιά μολυβδωτή
πελεκητή τους η ματιά
η εκ του μηδενός
-φωτόμορφα κάθε φορά-
του Ήλιου η
νέα αναφορά.

Στα μυθικά της στιγμής όνειρα
βαθαίνει η ρίζα ψηλώνει ορίζοντας
κι εμείς χάσμα του φωτός
εμείς η σισύφεια αναρρίχηση
παράθυρο (παράλογο) τυφλό
μια ν’ ανοίγει μια να κλείνει τραύμα

μόνο, ξέφυλλα ημερολόγια
κι ο Έρωτας στιχάκι, ναι 
και πάλι να αγγίζουμε το θάμα.