Αφιερωμένο στην Πολυξένη
Σκορπίζεται, διαχέεται η γυαλάδα
της έρημης λαλιάς στην πέτρα επάνω
σαν ανεπίληπτη του Ατζεβιτσάνο
μια μαχαιριά απ’ του νου τη χαραμάδα.
Τα πνεύματα αμιγή λανσάρουν σχήμα
λιθώδες που με ομίχλες θαν το λειάνει
φωσφορικές υδρόβιο πυροφάνι
στο αμόνι που σφυρηλατείται η ρίμα.
Τα φλούδια του καρπού στο σούρουπο, όταν
με τον χρωστήρα αρρήτως θα φωτίσεις
τους στίχους, θά ’ναι εσθήτα βασιλίσσης
που ολοένα επλέκοταν και ξεπλεκόταν.
Και στη βεράντα σου που οικοδομείται
με λάλους ήλιους γέφυρα του κάλλους
θα φέρω του Νερβάλ τούς αντιλάλους
να πιείς που η λύρα αναφανδόν μιμείται.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου