Δοκίμασα τη μοναξιά
Με νοερή ανάταση
Και σφριγηλή καρδιά.
Αποσταμένος έφηβος
Που νείρεται τη νάρκη,
Και κλέβει από τα σύννεφα
Τη ρόδινη αναπνοή
Για να χαρεί τα όνειρα
Μ' ένα χαμένο φίλτρο.
Ιδού ο βοσκός, που κάθεται
Κι αλησμονάει τα πρόβατα
Μα νιώθει απ' τη φλογέρα
Ο πιο γλαυκός του θάνατος
Να φεύγει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου