Έκτωρ Κακναβάτος: Μέρες του ορθού λόγου

Ικέτευε
στην πρώτη ντουφεκιά
να φύγουνε τα πράγματα
οι αγριόχηνες
οι παρενέργειες της λογικής,
εκεινα τα συνηρτημένα της: ισορροπίες,
ισορροπιστές
ο αμφιθεατρικός εγκέφαλος κορυφαία
φάλαινα ολολύζοντας,
ξοπίσω άτροχος κινέζος η ευθύτης
άσπρο κερί το πρώτο μου αμάρτημα
η διαχρονική σημασία του οχτώ μέθοδος
πολιορκίας
τρία καρφιά σκουντώντας τη φωνή μου
η Αθηναϊκή ημιολία Άγιος Θεράπος
κ' εσείς το ψητοπωλείον η Λέσβος
ω εφηβεία κίτρινο λεωφορείο μου στις δέκα
ω αγία Τριάς των καταγμάτων
κ' η επόμενη τριάς:
οπλίσατε
πυροβολήσατε
πάλι οπλίσατε.
-Οιακιστή, γραμμή: Ίος, Οία, Σίκινος
βοήθεια...

Ξάφνου διαστρικόν ποδήλατον ή λαιμός
γεμάτος φλέβες οι πρωτόπλαστοι
ανέβαιναν τη μπόχα του μεσημεριού.
Ορεινός πριονιστής απ' το υπόγειο εσάλπιζε
λεηλασία
τα κουδούνια τότε
τα εξάγωνα
ο ξερός νότιος άνεμος
το πολυώνυμον τότε
ίσον μηδέν.
Γονατιστή εκλιπαρούσε η νύχτα: Μη, μη τον
Ιούλιο, το ματωμένο μου πουκάμισο.

Περνώ με χρώμιο τα πόδια μου
καννίβαλος απέναντι θερίζει το περίπτερο
χύνονται κάλυκες τα πεζοκεφαλαία στην
άσφαλτο
τα ευθέως επινεφρίδια μολύνονται.
Ίσως να 'ναι τούτο η εξέγερση που επίκειται
Ω Ιούνη αδέρφι από το πέλαγο
εσύ ο πρωραίος Αλεξανδρεύς
ο άλλοτε χρυσόχαρτο, ο κύλινδρος, γελάς.
Πότε να χτυπηθούμε να τελειώνουμε
μην προλάβει η αντιβίωση και λυώσει τους πυρήνες;

Μέρες του ορθού λόγου σακατεμμένου
από την κριτική του
παίρνει φωτιά το αερωθούμενο
περνώντας μέσα από την λύπη μου.

(1973)


ΔΙΗΓΗΣΗ (1974)