Έκτωρ Κακναβάτος: Οχιές (απόσπασμα)

[...]
Πώς πνίγεται ένα περήφανο θέωρημα
σε γλύνα γηπέδου βουλιάζοντας στο φλέμα;
Ω ποδοσφαιριστή Βαν Γκογκ
τι δίχτυα κίτρινα
τα πράσινά σου τι φανέλλες, οι ντρίπλες σου
τα λουλακιά οι σφυρίχτρες
η πιστολιά σου πρώτο ημίχρονο...
...πού τρώνε κάρβουνο;
ποιος πίνει το κατράμι ποιος γελά;
Λέω το πρόβλημα: το σκούρο αν είμαι
πέτρωμα με τόσο θάνατο.

Στο πλάι μου, πέρα βρέχει, ο ατάραχος.
Γενιά γενιά σταράκι άσπρο
πήρε πάλι των αμύγδαλων των πικρομάραθων
να πρασινίζει· ωραία περνάμε...

Ω χάος που πλαγιάζεις με θεό από μαυρολίθαρο,
οχτώ ταχύτητες του λιοπυριού ή πλοίο
φουνταρισμένο κάτω από πέτσινη ομπρέλλα
ξερνώντας όστιες κι αρμύρες είναι η τρέλα μου
είναι το άσπρο μαντολίνο της γεωμετρίας
είμαι εγώ του λιοπυριού το αρμόνιο
η όστια η πιστολιά στο πρώτο ημίχρονο
εγώ το σκούρο πέτρωμα
με τους θανάτους.

(1973)


ΔΙΗΓΗΣΗ (1974)