Έκτωρ Κακναβάτος: Πάσχιζε να γενεί σειρήτι

Αγύριστο κεφάλι.
Κεραμιδί των δευτερολέφτων,
με τη φεγγοβολή
ψυχοπαράδινε μέσ' στα χαλίκια.

Δεκάξη αγέρηδες
χορεύοντας με τα μαχαίρια γύρω του
κι αυτός ν' αδειάζει όπως η λέξη πέρυσι·
ύστερις γύψος και στρατσόχαρτο
τζιτζίκι γυάλινος ή σύρτης της ορθοδοξίας.

Χαμηλότερα που εδράζεται ο αριθμός
Μεσολόγγι
σώπαινε ανεβαίνοντας υψόμετρα τη νόηση
πάσχιζε να γενεί σειρήτι του Γαλαξειδιού
ή παιδικό καΐκι
σαν τότε που ο κάβος μόνος του ελύνονταν
της πρύμνης κ' εγλύστραε μέσ' στα νερά
κ' έφευγε κατάρτι η ψυχή σου.

Πώς κυλιέται ύστερις σα σκοινί στα χώματα
λίγο πριν γίνει χτύπος της φλεβός
το απομεσήμερο; Έτσι έλυωνε.
Έτσι έφτασε στο επιχείρημα:
πως τάχα εγώ,
η Μυκηναϊκή μοτοσυκλέτα των σφαγείων
όπου να 'ναι σέρνω την περόνη
ανατινάζεται η κόκκινη η κίτρινη
η χρυσαφιά
από εκατό σημαίες Μακκαβαίων
ασήκωτη σε τρίγωνα σαν μαστός αρχαίος.

Να, μ' αυτά και τέτοια έμεινε μ' ένα πόδι
στις πορείες
κι από φτούνο μοναχά η πατούσα
το μεγάλο δάχτυλο πελώριο
σα μέγγενη καρτεσιανή ή σκυλί ψόφιο
που αιωρείται.

(1973)


ΔΙΗΓΗΣΗ (1974)