Τάσος Κόρφης: Της μοναξιάς

Και μη θελήσεις να σου προσφέρω τη μοναξιά μου,
Αυτή την ήρεμη ακροθαλασσιά με τους πευκώνες,
Τ’ αρχαία ερείπια, τα φοβισμένα ζώα, τα κρίνα
Των βράχων. Μη θελήσεις να σου προσφέρω τις ώρες μου,
Σπαταλημένες σε πολυσύχναστους σταθμούς,
Ανάμεσα στην πλήμμη των επιστροφών και τη ρηχία των αναχωρήσεων,
Λησμονημένες αποσκευές,
που δεν περιμένουν πια κανένα.

Εσύ,
Όσο κι αν στάθηκες κοντά μου, κι αν με τύλιξες
Με τις βαθύκολπες πτυχές σου σαν ζεστό ύφασμα,
‒Που προστατεύει το χειμώνα τα έρημα αγάλματα‒
Μη θελήσεις να σου προσφέρω την ηρεμία που δοκίμασα,
Τριγυρνώντας σε φτωχογειτονιές ολομόναχος,
Κι ανάβοντας με τη φλόγα της καρδιάς μου
Τους λυχνοστάτες από σπίτι σε σπίτι.


[Aπό τα Εγκώμια (1993), τώρα στα Ποιήματα Β΄, Πρόσπερος, Αθήνα 1997.]

Πηγή