Τάσος Ρούσσος: Το κυπαρίσσι

Κοιτάζω σιωπηλός
το κυπαρίσσι του λόφου.
Μου δείχνει τον ουρανό
πηδάλιο του ανέμου
πράσινη και μαύρη φωνή για τα πουλιά.
Έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι.
Το πρωί
κοντάρι του ήλιου
κι η θλίψη φυγόκεντρη
κατά τη μεριά της θάλασσας.
Ύστερα
γίνεται σπαθί σκοτεινό
και μου θυμίζει επίμονα
το πανταχού παρόν μαύρο ενδεχόμενο.
Έχουμε γίνει σχεδόν φίλοι.
Μια ύπουλη φιλία, συλλογίζομαι.

Ακούω το νυκτόβιο λάλημα
και βλέπω τον πένθιμο ξυλουργό
να με καρφώνει στο κυπαρισσόξυλο.
Πρέπει να προλάβω, σκέφτομαι,
κι ο νους μου γεμίζει ταξίδια,
να το κάνω κατάρτι.

[Ευθύνη, τχ. 293/1996.]
Πηγή