Τάκης Παπατσώνης: Tα εις εμαυτόν

Τ’αγαπημένα, τα ορθάνοιχτα χρόνια της ζωής μου,
που τα σφαλήσανε στην άπνοια και την καταχνιά -
ό,τι με στέρησαν, που να τα ξαναβρώ;..
Προσπάθησα με τις αφαιρέσες ν’ αναπληρώσω
αρμύρες, άστρα, δέντρα, πολιτείες`
ήρθε και με συντρόφεψε η μελέτη`
σκληρή κι αυτή, μου φώτισε το τί έχω χάσει…
Προσπάθειες μάταιες, φτωχικές` πως θ’ αναπλήρωνεν
ο θάνατος τη ζωή, κ’ οι ξεραϊλες
πλούσια χλωρίδα των καλών καιρών;
Μην οι νεκροί αναστήσονται κ’ αινεσουσί σε;…
Κλείσθηκα και μονώθηκα με την αγάπη -
τη βαθύρριζη αγάπη, την πολύ πιστή -
κ’ ήταν πηγάδι αστέρευτο η ευφροσύνη,
μ’ λεγνοιες, με μέριμνες και με στοργές,
σύνεργα που γεμίζανε τους αδειασμένους
κι αμελημένους χώρους μιάς άθλιας ψυχής…
Άλλα ήρθαν και τα κόψανε τα νήματα !
Μου στρέβλωσαν την αρμονία και της αγάπης !
Ούτε αυτήν δεν μου αφήκαν` μάταιες οι έγνοιες
κούφιες [] οι μακρόσυρτες προσευχές !..
Και τάχα τώρα ποια πλέον προσμονή
ή ποια στροφή θα μου αποδώση ό,τι αφαιρέθη;
Και το άδικο [] <το> τόσο [] μεγάλο
θαν [] το αστερώση,
για ναν το βλέπουν οι μελλούμενοι στις νύχτες τους
και ν΄ανακράζουν:
…Βλέπεις τούτα τ’ άστρα,
μόλις θεατά, με τα στριμμένα σχήματα;..
Είναι η σφραγίδα της δυστυχίας κάποιου Παπατζώνη,
που τόσο υπόφερε, τότε που μάχονταν όλοι οι ανθρώποι,
χρόνια κλεισμένος στον περίβολο της μάντρας του,
χτυπημένος απο βολίδα του κακού…
Του Παπατζώνη, που έχασε τα ωραία του χρόνια`
που ό,τι αγαπούσε του διαλύθηκε σαν υδρατμός,
και στοίχειωσαν οι άδειοι χώροι γύρω του -
οι άδειοι χώροι του σπιτιού και της ψυχής…
Και θάρχεται κάτι λίγο σαν φθόνο;
στους αγρυπνούντες, τους ονειροπόλους,
βλέποντας τ’ άστρα με τα στρεβλά σχήματα,
γιατί δεν θα στοχάζωνται τι πυκνωμένο
φαρμάκι κάθε αστέρι της εικόνας
τόχει μορφώσει και τι φούντωμα ανταρσίας !..
Έτσι είναι αστόχαστες γενιές μελλούμενες
και θέλγονται ν’ αποζητάνε πάθη
που δεν τα ξέρουν πόσο είναι αβάσταχτα…[]
Έτσι θαμπώνονται τα φτωχά βλέμματα
με δυό χλωμές αχίδες, δυό φωτερά
στίγματα - αξιοδάκρυτη εισφορά στην πλησμονή
του εράνου που προσφέρνει το βαρύ
στερέωμα…
Όμως εμένα, όλος τούτος ο όγκος
ένου άστοργου στερεώματος γνώριμος είναι
στα στήθια μου, που τα συμπίεσε και τα σύνθλιψε
σ’όλο το μάκρος του μικρού μου αιώνα
κατά τα χρόνια που έχασα
και δεν θα μεταβρώ