Ένα φεγγάρι βρόμικο στα κράσπεδα της νύχτας
τυράγνια της ουράνιας πορτοκαλιάς των άστρων
ένα φεγγάρι ψόφιο σαν φεγγάρι
σαν ένα φάσκελο της άγονης αιωνιότητας.
Ένα φεγγάρι που κοκάλωσε στην άχρονη
της ακέραστης εκείνης Εύας την ασπρίλα
σαν κάποιο ζοφερό κατάλοιπο του δεύτερου Ζαρατούστρα
κι ας ανέρχεται στα γαλάζια τρέμουλα της πρασινάδας
ο Απροσμέτρητος.
Τώρα και χρόνια κόβει μόνη της κι αλλάζει
με μια θλίψη ανάερη στ’ ακριβότερα βάζα
τεράστια λουλούδια κι άλλα θρηνώδη λουλούδια εξουσιάζοντας
μ’ ανακόλουθη τρυφερότητα
η απόκρυφη γερμανιδούλα η Εύα
φιαλίδια λησμονιάς και περίφοβα ξυραφάκια
δίχως να νιώθει την ακόρεστην ωμότητα
που κατατρώγει και τον άγιο γύπα
τ’ αστραφτερά βασανιστήρια της αηδόνας
την κομψότητα του κενού μεσ’ στην αγάπη.
Τώρα και χρόνια καίει σωρούς τα γλυκόλογα με καθαρή βενζίνη
τυλίγοντας απαλά τον έρωτα στον ξέφρενο θόρυβο
που κάνουν έξω στα μακρουλά κοκαλιάρικα γεγονότα
κάτι αιφνίδιες μοτοσικλέτες και βλέποντας
τα υπέρτερα πουλιά σαν αντίδοτα
παντού μεσ’ στ’ ολοζώντανο και θυμωμένο δάσος
ωσάν αχόρταγες καρφίτσες της Ειμαρμένης –
η Εύα η λευκότατη δεσποινίδα.
Τώρα και χρόνια υποφέρει ματωμένα περιδέραια
τ’ άκαρπα διαμάντια και τα κίτρινα δώρα του Χιροχίτο
μονήρης κι αξιολύπητη… Μα η φύση ολόγυρα
δεν το βάζει κάτω – τι παράξενο,
δε λέει να ρημάξει την ηδυπάθεια
κι ανάμεσα στ’ άναρθρα σκουλήκια:
τις αξόδευτες δώθε-κείθε λάμψεις της άλαλης υγρασίας
- τι αρχαγγελικά συμβάντα τι ποθήματα…
Κι αυτός ο ουρανός ο νεανίσκος
αποβλέποντας ολοένα στην απλότητα…
Όχι περίστροφο! Δεν ταιριάζει στο κατάλευκο δέρμα
συλλογιέται την Άνοιξη, τα γαλάζια ρίγη, κ’ είναι Άνοιξη,
δεν ταιριάζει στοχάζετ’ ανάστροφα
μεσ’ στο λιγόωρο νυφικό της η φουκαριάρα,
διώχνει μακρύτερα τη μαυρίλα το καλόβολο δηλητήριο
τη σπρώχνει λιγάκι παραπέρα
κι ο κάθε δύστυχος θα πέσει μαλακότερα στην άβυσσο
θαρρεί πως πέφτει με τα πόδια διπλωμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου