Προσέχαμε! Ποτέ δεν ξεχαστήκαμε.
(Δεν είμαστε οι Μωρές Παρθένες.)
Άγρυπνο βλέμμα μας σε Ορίζοντες αρμένιζε
(άγρυπνο βλέμμα δακρυσμένης προσμονής)
το Αστέρι να διακρίνει• Ολόλαμπρο• να τρέξουμε
Θαύματος κοινωνοί να γίνουμε και ‘μείς.
Μα πάντοτ’ όταν φτάναμε (έχοντας κάτι νιώσει)
Αστέρι είχες χαθεί απ’ τον Ουρανό
Μάνα και Βρέφος Δρόμο Τους έπαιρναν για την Αίγυπτο
αγαλλιάζοντας ξεμάκραιναν επάνω στις καμήλες τους
Μελχιώρ Βαλτάσαρ και Γασπάρ. _
Και ‘μείς ( στο Θαύμα απόντες κάθε χρόνο απόκληροι )
θλίψη αισθανόμαστε την άμμο να μας πνίγει
με βλέμμα τ’ άστρα να κυλούν αλλήθωρο.
_»Ποτέ, λοιπόν, δεν θ’ αντικρίζαμε το Φώς;»
(Κάτι πλανιέσαι ακόμη στους Αιθέρες
με συμπόνοια• σαν μια χρυσόσκονη _ απ’ τ’ Αστέρι _
Σμύρνας πνοή Λιβάνι Ψαλμωδίας ηχώ… η
Ελπίδα μας.
Επόμενη φορά θα ‘μαστ’ Εκεί!)
( Κέρκυρα, Δεκέμβρης ’16 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου