Το βάρος του κόσμου
είναι η αγάπη
Υπό το άχθος
της μοναξιάς,
υπό το άχθος
της δυστυχίας
το βάρος,
το βάρος που κουβαλούμε
είν’ η αγάπη
Ποιος θα τ’ αρνηθεί;
Στα όνειρ’
αγγίζει
το κορμί,
στη σκέψη
χτίζει
ένα θαύμα,
στη φαντασία
τυραγνιέται
ώσπου να γεννηθεί
στ’ ανθρώπινα τα μέτρα—
κοιτάζει έξω απ’ την καρδιά
φλεγόμενη από αγνότητα—
γιατί το άχθος της ζωής
είν’ η αγάπη,
μα το βάρος κουβαλούμ’
εξαντλημένοι
κι έτσι πρέπει ν’ αναπαυτούμε
στης αγάπης την αγκάλη
τελικά,
πρέπει ν’ αναπαυτούμε στην αγκάλη
της αγάπης
Καμία ανάπαυση
δίχως αγάπη,
κανένας ύπνος
δίχως όνειρα
αγάπης—
ήσυχος ή τρελαμένος
και αγγελοπαρμένος
ή μηχανόφιλος,
η ύστατη ευχή
είν’ η αγάπη
—δεν πικραίνει,
δεν αρνιέται,
δε μπορεί να κρατηθεί
απαρνημένη·
ο βάρος είν’ πολύ μεγάλο
—πρέπει να δοθεί
δίχως την προσμονή ανταμοιβής
όπως η σκέψη
δίνεται
στη μοναξιά
μες σ’ όλη την τελειότητα
της πλησμονής της
Και τα ζεστά κορμιά
φωτοβολούν αντάμα
στο σκοτάδι,
το χέρι κινείται
στο κέντρο
της σάρκας,
το δέρμα τρέμει
στη χαρά
και η ψυχή χαροποιά
‘ρχεται στο μάτι—
ναι, ναι,
αυτό είναι
που ήθελα,
που πάντα ήθελα,
που πάντα ήθελα,
να επιστρέψω
στο κορμί
όπου γεννήθηκα
Μετάφραση Βασίλης Πανδής
Πρώτη δημοσίευση: Φράκταλ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου