Νίκος Καρούζος: Χαρμόσυνο λάβδανο

Μέσα στη βενζινέρημο ξεράθηκε κι ο πόνος -
η αγάπη στο τασάκι πολιτικό κιγκλίδωμα...
Ποιά φρίκη είν' το φώς πού μ' έχει αρπάξει
          κι ο αμφίβραχυς!
Κλαίει κι αναδακρυώνει ο χαλασμός ονόματι
          όραση
κ' είναι σαλόνι η ματιά μου σ' αυτό τ' αλώνι
          το φαρδύ του φεγγαριού
με αργυρόχροα ταμένα στην απόγνωση
χωρίς τη γλώσσα-μέγαιρα να διαγουμίζει λήθη
          μέσ' απ' της μνήμης τη φορμόλη.
Θαυματουργός τη θεωρία του τροχού σας τη δασκάλεψα
 τα αισθητήρια μαστίζοντας
αγχιθανής αγχίθεος αγχινεφής κι αεροβάτης μόνος
ο ήλιος είναι το πάγιο προσθέτει η δασύτριχη σελήνη.
Δεν παίζω σοβαρότητα κι αναδεύω φυσικοχημικά
 συμπεράσματα
τρελόσωστος: οπτική ευφυία ο σερίφης ανόλβιος
ασπάζομαι τη γη με γοερές μου γονυκλισίες ανώφελος
εγώ ανταλλάσσω πυρά μονάχα με το θάνατο -
 καταλαβαίνεις;
Όταν ξεμέθαγα τις αλκοολικές βελόνες απ' τα τρυπήματα
η ψυχανάλυση του άγιου μαδούσε τη λάμψη του καθρέφτη
το σώμα σου αποπλέει ωσάν χάρτινο με ξεφλουδίσματα
 χρόνου
από χρυσίζουσα οχιά το πεπρωμένο σου δεν εκκολάφτηκε
 κι αποπλέει το σώμα σου
       κρατώντας ηχητικά χάμουρα
στα θηλυκά ερείπια του Ηρώδειου όπως αιφνίδια
 μου φάνηκε πως έπιασε φωτιά
       η άρπα.
Ξημερώνει με ατμώδη βουνά μάντισσες φωνασκίες κοτόπουλα
 χαρτορίχτρες
       απεχθαίρω τη στύση μου μελάτη
κι ω Θεέ μου ας μπόρηγα νάμπαινα κάποτε για πάντα
 στον ύπνο.