Ευγένιος Αρανίτσης: Θάλασσα (απόσπασμα)

...Το ράγισμα κυριάρχησε κι είναι ανερμήνευτο: μακριά
Απ' την παρήχηση των κυμάτων, ένας ολόκληρος κόσμος
Κινείται σπασμωδικά προς τα όρια. η ειρωνεία του,
Η εμμεσότητά του πρέπει τώρα να χρεωθεί στην ευτέλεια
Των ανακλαστικών μας, στη λύσσα μας για κατάχρηση.
Το φως δεν καίει, είν' ένα φως θεωρητικό. Δεν περιμένει
Εμάς, μόνον ξοδεύει το υλικό των κορμιών για το πλεονέκτημα
Κάποιας ουδέτερης αναδρομής ή επιτάχυνσης. Ο σκιώδης του
Όγκος οδηγήθηκε στην απώλεια κι η απώλεια βεβηλώνει
Την παλιά μας εκλεπτυσμένη ασυμμετρία. Ό,τι εκτιμήθηκε
Χάνει βάρος και επιπλέει. εκεί εκτίθεται
Σαν κειμήλιο αδιαφορίας, ώσπου σαπίζει. Κανένα δόγμα
Δεν είναι απόρρητο. όλα έπονται ή προηγούνται,
Παραταγμένα, μονοδιάστατα, ευεξήγητα, δηλωτικά
Μιας ανυπόμονης ενσωμάτωσης της σκέψης στο αντικείμενο
Ώστε ο ρυθμός της να συμπίπτει με τη στίλβουσα πρόσοψη
Του καθενός από αυτά. Κι έτσι δεν μας χρειάζονται τα μισόλογα,
Γιατί ανάμεσα στη φυσιολογικότητα και τη σκιά της
Χωράει μόνον ένα ναι ή ένα όχι, μια εικόνα ή τίποτα.
Τέτοιο δράμα πως θα μπορούσε να τραγουδηθεί; Την μελίγηρυν
Αηδόνα εδέξατο νώτοις δελφίν, και πτηνήν πόντιος ηνιόχει.
Πιστοτάτω δ' ερέτη πορθμευομένη τον άκωπον ναύτην
Τη στομάτων θέλγον εγώ κιθάρη... Νοημοσύνη, τρυφερότητα,
Απείθεια, όλα βρίσκονται γραμμένα εκεί, στον ήχο του ήχου σου.
Οι δίνες φαίνεται να έχουνε προκληθεί απ' την πορεία
Του γεγονότος προς τη συνείδηση, απ' τη συχνότητα
Του αντίκτυπου στους ομόκεντρους κύκλους του. Ομιλία,
Φτωχή συνήθεια της κοινής μας αναπνοής, σου ανέθεσα
Να αναθρέψεις το παιδί μου σωστά. Περίμενέ το να σε ακούσει.
Δείξε τα δόντια σου σ' αυτή τη δέσμη (με ξεκουράζει
Να σου μιλάω) των εξηγήσεων για το FORWARD, για το REPLAY.
Το ρολόι εκείνο (τόσο ντελικάτο! Σφαιρική απεικόνιση τ' ουρανού
Όπου Ήλιος, Σελήνη, ζώδια και πλανήτες χόρευαν στην αυτόματη
Δράση βαρούλκων και τροχών σαν την έλλειψη απερισκεψίας
Οδοντωτών) που ο σουλτάνος της Δαμασκού Σαλαντίν
Έκανε δώρο στον γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Β΄,
Ή το ρολόι της Φεζ, στο Μαρόκο (1357 υδραυλική
Κλεψύδρα, ξύλινα ράμφη, λιθοσφαιρίδια) είναι πρώιμες ενδείξεις
Ότι ο άνθρωπος κουράστηκε απ' τις αρνήσεις που τον κρατούν
Στην κυκλικότητα μιας αφήγησης, ότι δεν μπόρεσε να καταλάβει
Τα γεγονότα παρά μονάχα μέσω εκκρεμοτήτων και γενικεύσεων.
Ήλιοι, σπουδές στη ευδαιμονία, γαμήλιες συνθέσεις,
Αναγνωρίζετε το χαμένο σας υποκείμενο; (Κυματίζουνε τόσο
Εξευμενιστικά οι λόφοι στο αντιφέγγισμα της έννοιας - λόφος,
Που εκατομμύρια μικρά "αλίμονο", στο νεράκι, φτιάχνουνε ένα.
Στρογγυλό "ευτυχώς"). Λοιπόν εμείς τ' αναγνωρίζουμε:
Ποτέ δεν γίναμε οπαδοί της κατ' ανάγκην συμπόρευσης,
Της συναίνεσης, του υπερθεματισμού στην ομαλή
Διεκπεραίωση των απείρων λειτουργιών της δυνητικότητας,
Ποτέ δεν στέρξαμε καμία στρατηγική της επιθυμίας.
Αλληλεγγύη λέγοντας, εννοούσαμε μια μεταβίβαση a priori
Μη χρονική. Εδώ είν' αλλιώς. (Να! μία πέρκα ή μήπως ήτανε
Σαργός! Θα τον άγγιζα παραλίγο! Αν τα μάτια σου
’νοιγες, θα ΄χες ήδη απολαύσει ραβδώσεις ενός λευκόχρυσου
Γιαλού μέσα στην έννοια-γιαλός!) Γιατί ο αντίλαλος
Της λησμονιάς βρίσκεται γύρω μας. Θα με ρωτήσεις:
Εάν, αδιάκοπα, το περιεχόμενο της εμπειρίας του εδώ-τώρα,
Αιμορραγεί, σε τι χρειάζονται τα ρολόγια; (Και μι' αχιβάδα!
Θα στην κρατήσω!) Χρησιμεύουνε, πίστεψέ με, σαν ενθύμια
Αυτού του πράγματος, του χαμένου παρόντος. Στη νεκρή
Υλικότητα του χρόνου εξασφαλίζεται μια συμφέρουσα
Επαλήθευση. Πράγμα αφύσικο! Γιορτές, πετάγματα πουλιών,
Ανηθικότητες, όλος ο χρόνος έχει ήδη υπάρξει,
Όλη αυτή η συνενοχή υπεραπλούστευσης κι εφευρήματος,
Όλες εκείνες οι συναιρέσεις κοινοτοπίας και τέχνης
Έχουν κιόλας καταγραφεί σχολαστικότατα
Στα αρχεία. Αναπαράγονται. Τεμαχίζονται. Τρομερή ματαιοπονία.
Γι' αυτό ν' ακούς τον παφλασμό και να ξέρεις
Πως περισσεύει ό,τι δεν έχει αιτία κι ούτε το ίδιο είναι αιτία.
Η ροή του στιγμιαίου επιταχύνεται βάναυσα
Με τις εντάσεις, οι εκδορές της στην ψυχή είναι ανεξίτηλες.
Γι' αυτό ν' ακούς τη σιωπή της σιωπής καθώς το ξύλινο
Πέταγμα αναδεύει στο νερό την εντέλεια. Το REPLAY,
Και το PAUSE του Ραμσή η σπατάλη των αποδείξεων
Ότι η πλάση δύει σ' έναν αλλόκοτο μεσημβρινό
Αυτοανάλωσης του εικονικού της χρόνου δεν σου ταιριάζει.
’κου καλύτερα, άγγελέ μου, μία διήγηση που μας κήδεψε
Ανακαλώντας τις αξίες του συμβολαίου όταν η ώρα μας εκπνέει
Γλυκά με τα τριξίματα του ξύλου. (Έτσι κι η βάρκα μας
Που 'γινε ολόκληρη ένας ρόζος αγάπης)...


Πηγή