Κάποτε μού ’λεγες, Λεσβία, ο Κάτουλλος πως είναι
ένας· και πως εμένα προτιμάς κι από τον Δία.
Γι’ αυτό κι εγώ σ’ αγάπαγα, όχι σαν καμμιά τσουλίτσα
λαϊκιά, αλλά σα γονιός τα τέκνα του, τους συγγενείς του.
Μα τώρα σ’ έμαθα, σε ξέρω πια: όσο εσύ με φτιάχνεις,
τόσο παλιόπραμα σε θεωρώ εγώ – μια πατσαβούρα!
Κι αν πεις πώς γίνεται, σου λέω ότι η αδικία ανάβει
στον εραστή τον έρωτα, μα σβήνει τη φιλία.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου