Ο στίχος να ’ναι πιο απλός
και πιο βαθύς – σαν σιωπηλός,
εδώ που ο τόπος σου σε ξέρει·
γλυκό στο πρόσωπο τ’ αγέρι,
σαν από κίνημα χεριού
στην πόρτα του καλοκαιριού,
σαν από φόρεμα σε μια
στροφή χορού με γιασεμιά,
που πέφτουν και ριγούν οι κλώνοι
σε περιβόλι που αναρρώνει·
και να γυρνάς εδώ που γέρνει
χλωρό απόγευμα και φέρνει
δροσιά με λύπη και συμπόνια·
μα πως να πεις: εξήντα χρόνια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου