Η δίοδος ολοένα πλαταίνει
Η άσπρη ουσία μας από ήχους από δρόμους αιωρείται στα όρια όπου η φθορά παρ' όλη την κραυγή της που ανεβαίνει κλίμακες εμβρύων
Παρ' όλες τις αποφυάδες της σε λίμνες σε χώματα σε σχήματα
Στις δίνες των νερών και των σταλαχτιτών
Θριαβευτής αιώνων τρυπώνει πάλι στα φαντάσματα της μνήμης
Κι εκεί ετοιμάζει τον ήρωα και τον όχλο να τον κατατρώει
Τον Άγιο και το λάκκο του
Εμένα αν η φθορά μ' αγγίξει θα 'ναι άγγιγμα σε χορδές άρπας
Θα 'ναι το αρίφνητο πετράδι που το παίρνει απ' το μάτι το ουρανογέννητο μάτι
Θα 'ναι η σπίθα μιας ολόκληρης φωτιάς που άναψε η πέτρα με την πέτρα
Εμένα αν η φθορά μ 'αγγίξει θα μου γεμίσει το στόμα μου λόγια
Αόγια που θ' ανάψουν κεφάλια προγόνων μου κι απ' το άσπρο μου είδος θα κυλήσει
Το καθαρό μου φεγγαρόχυτο άγαλμα στη χλόη
Εμένα αν η φθορά μ' αγγίξει
Στη φεγγαρόχυτη χλόη
Θ' αστράψει το κεφάλι μου, ο Ιλισσός του θ' ακουστεί στ' αρχαία βατράχια
Τ' όνειρό του θα σκάψει την κοίτη του ως την Αχερουσία
Κι ως το πολύτροπο σώμα παραλυμένο απ' το κεντρί της θεάς
Θ' αστράψει το κεφάλι μου, μέσα του ο νους ωραίος
Θα δέσει σάρκες και νεύρα γύρω στα κόκαλα των ανδρών που τα 'γλυψε η λαίλαπα της Ιωνίας
Κεφάλι μου πυρακτωμένο απ' το φεγγαρόχυτο πνεύμα
Κεφάλι μου θαλασσοταραχή, αναμμένο δέντρο που το φυσούσαν οι Εννεάδες
Αναστημένο κεφάλι μου από το γιαταγάνι της τουρκιάς
Ταξιδιάρικο τώρα στο υποχθόνιο βουητό της ζωής
Εμένα αν η φθορά μ' αγγίξει θα 'ναι άγγιγμα φρύγανου στη φλόγα
ΔΙΑΡΚΕΙΑ (1972)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου