[...]
Αυτός ο άνθρωπος βούλιαζε στο κελλάρι του
στις αρχέγονες στοιβαγμένες ενθύμησες
ραντισμένες με φασκόμηλο και ρίγανη
και ζωγράφιζε από το Νου του
ξεχασμένους αποθαμένους Έλληνες Αγίους
αρχάγγελους της Λαμπρής και του Μαγιού
χωριάτες με τραγιάσκες
στα χέρια οι νεκρές βιολέτες
της Σταυροπροσκύνησης
και η καρδιά τους καρφιτσωμένη στο πέτο
αιμόφυρτη γυμνή ανυπεράσπιστη
πληγή και κόσμημα κι ακόμα
στην τρέμουλη γραμμή του ορίζοντα
δύο έως τρία δέντρα μοναχικά
δέντρα της λύπης να παραστέκουν
ωσάν τα τελευταία δέντρα του Κόσμου
και το απλό παράθυρο
ένα σταμνί εκεί στο άκρον
καληνυχτίζει το πέλαγο
το βαθυκύανο σειρήτι της θάλασσας ευθύ
διατρέχει ανεμπόδιστο το λευκό πεζούλι
που μυρίζει ασβέστη και πληγωμένη Κυριακή
κι οι γλάροι αποκοιμήθηκαν στο σύννεφο της Δύσης
Κι ακόμα ζωγράφιζε από το Νου του
ααστόρους μαστορόπουλα μπαλωματήδες
διπλωμένους στο νυχτέρι του Σαββάτου
ή στο δείπνο με το χλωρό λάδι
και το ψωμί του Χριστού
σε ατενίζουν με κείνο το πένθος το γλυκό
στα βαθειά σεμνά ματία τους
το σφραγισμένο στόμα με το ξέφτι
του ανεπαίσθητου χαμόγελου
και το αμίλητο πένθος εκεί
μα μη θέλει να κλάψει
να μη γυρεύει βοήθεια
να μη θέλει τίποτα
σε ατενίζουν σιωπηλοί θλιμμένοι κι υπερήφανοι
όπως το μπορούν μόνον
οι φευγάτοι κι οι ανεπίτρεπτοι
βαρείς
σαν την ανάμνηση την αγάπη και την τύψη
[...]
ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ ΤΗΣ ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗΣ (1982)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου