[...]
κι ο πατέρας μου πεθαμένος εδώ και τόσα χρόνια έρχεται κάθε βράδυ και με συμβουλεύει στον ύπνο μου, "μα πατέρα του λέω, ξεχνάς ότι τώρα είμαστε συνομήλικοι;"
Ω γενιά μου χαμένη - πήραμε μεγάλους δρόμους, μείναμε στη μέση
η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ' όλα τα ρολόγια.
Φίλοι παιδικοί, που είστε; με ποιους θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο; - Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία,
οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο,
η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της
Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε
μια θλίψη τ' απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία
και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ' όλη τη ζωή -
Θυμάσαι τις ερωτικές στιγμές μας, Άννα, το φύλο σου σαν ένα μισανοιγμένο όστρακο που τ' ακούμπησε εκεί μια μακρινή τρικυμία,
τα στήθη σου δύο μικρά ηλιοτρόπια μες στ' αλησμόνητα πρωινά -
Οι επαναστάτες είναι ανήσυχοι για το μέλλον, οι εραστές για το παρελθόν, οι ποιητές έχουν επωμιστεί και τα δύο
Κάποτε θα αυτοκτονήσω μ' έναν τρόπο συνταρακτικό, με χαμηλόφωνα λόγια από παλιές συνωμοτικές μέρες,
α, ζωή, μια χειραψία με το άπειρο πριν χαθείς για πάντα
Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση
ενώ στο βάθος του δειλινού οι δύο οργανοπαίχτες με τ' ακορντεόν παίζανε τώρα για την τύχη
και τα καπέλα τους επιπλέανε
ναυαγισμένα στη μουσική.
ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ (1985)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου