Ἕνα γέλιο γυναικεῖο ἀκούγεται μακρυά. Μιὰ κυρία γελάει κάπου, μακριά μας, κι ὁ ἄνεμος φέρνει τὸν ἦχο τοῦ γέλιου της μέχρις ἐδῶ. Μέχρις ἐδῶ, σ’ αὐτὸ τὸ ἔρμο περιγιάλι, κάτω ἀπ’ τὸ μολυβὴ οὐρανό, κοντὰ στ’ ἀφρισμένα κύματα, ὅπου στὴ στάση «τρεῖς φιλόσοφοι στ’ ἀκροθαλάσσι», ζοῦμε μέσα σὲ μιὰ καταθλιπτικὴ μοναξιά. Στὰ γυμνὰ πόδια μας φυτρώνουν, λίγο-λίγο, φτερά. Ἴσως ἐμεῖς νἄμαστε αὐτὸς ὁ θεὸς Ἑρμῆς τὸν καιρὸ τῆς νειότης του. Αὐτὴ ἡ φοβερὴ μοναξιά μας! Αὐτὴ ἡ τραγικὴ μοναξιά σας! Γιατί, δὲν χωρεῖ καμμιὰν ἀμφιβολία, εἴμαστε μόνοι, μόνοι, πάντα μόνοι, αἰώνια, βασανιστικά, μόνοι. Ὅλοι. Ὅλοι. Ἐμεῖς, ἐσεῖς, ὅλοι. Ὅμως ἐγὼ εἶμαι ὁ μόνος, πάλι, ποὺ δὲν τὴ δέχεται τὴν αἰσχρὴ τούτη καταδίκη, καὶ διαμαρτύρουμαι, καὶ χτυπιέμαι, καὶ τὸ φωνάζω. Μόνον ἐγώ. Καὶ μιὰ λεπτομέρεια: ἡ κυρία δὲν γελοῦσε. Ἔκλαιγε. Μᾶς εἶχε γελάσει ὁ ἄνεμος. Ὁ ἄνεμος παρεμόρφωσε τὸν ἦχο. Στὸ μολυβὴ οὐρανὸ πετοῦν πουλιά. Μιὰ βάρκα παλεύει πάνω στ’ἀφρισμένα κύματα. Εἶναι μακρυά, ἀλλ’ ὁλονὲν πλησιάζει.
ΕΛΕΥΣΙΣ (1948)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου