Έτσι που με το πρώτο σύννεφο άφησες μόνα τους
στις ερημιές τ' αθάνατα χάνεσαι σύψυχος.
Έκτοτε και σαστισμένος
που σε σκιάχτηκαν και κλειδωθήκανε όλοι τους
κανείς να χωθείς από τις γρίλλιες
όπως τα δίπτερα.
Μισή μόνο στροφή ο νοτιάς κ' έπεσε πάνω μας
όπως μαμούθ το ουράνιο τόξο
λιώμα ο έβδομος ο νιοστός
ο που είδε τα μυαλά του
(μη το χώμα δεν αποσβολώνει όταν τ' αγγίξεις;)
Η φωνή σου έπεσε σαν που πέφτει απότομα ο άνεμος
ο τόπος χάνει τον αθέρα του
όπου να 'ναι θ' ακουστεί η λέξη συντέλεια.
Μετά που ο κατακλυσμός εκόπασε
μονάχα το χέρι σου φαινόταν που εξείχε
απ' την αμμούδα, μόνον αυτό
μέσα στην τόση ερημία
άσε που όπως ο Αινείας είτανε πια κουπί,
όλα τ' άλλα παραχώθηκαν,
η εραλδική γραβάτα σου είναι τώρα δρόμος
περνάει μέσα από θάματα autostrada del sol
τη συνοδεύει ρόγχος καρηκομόων
η ξέρα είναι κατσίκα
βελάζει σπαράγματα του Ηράκλειτου
τα βυζιά της πέσανε
autostrada del sol.
ΟΔΟΣ ΛΑΙΣΤΡΥΓΟΝΩΝ (1978)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου