Την ώρα που ξυπνάν τα νεύρα των βουνών
η νύχτα σχηματοποιείται για να συντηρήσει
την ομορφιά της μέρας κι έπειτα ρίχνει
τον πόνο χάμω ανάσκελα για να μετρήσει:
μικρή η συγκομιδή της εντέλειας
και άλλοτε ποτέ η ενοχή τόσο βαμμένη
κόκκινη ματωμένη μία στίλβουσα πληγή
νύχτα θεόγυμνη με ασημιά μαλλιά
μασχάλες και εφήβαιο μάγισσα νύχτα
ένα τεράστιο πηγάδι που γρυλλίζει
και απειλεί τη μέρα καταπρόσωπα
στίβοντας τα βουνά στα δυο της δάκτυλα
τεράστια βδέλλα κορμί όλο στόμα. Και φόβος.
Την άλλη μέρα οι πληγιασμένοι
πετούν τα χέρια τ' άντερα τις κύστες τους
ενάντια στο κυανωπό στερέωμα.
Σπένδουν και μυκτηρίζουμε ανώφελα.
ΟΙ ΔΙΑΥΛΟΙ (1980)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου