Πριν ακόμα βυζάξω το γάλα της ζωής
έπεσε πάνω μου η σκιά του θανάτου
το ανύποπτο σώμα μου πάλεψε, νίκησε
κι ακολούθησε την τροχιά του
γύρω από το ανάπηρο αστέρι της γέννησής μου
αεράκι φυσούσε και χάιδευε ουλές, καμπύλες
το σώμα μεγάλωνε και με κουβαλούσε σ’ αυτή τη γη
μαζί με τους δυο αντίθετους κόσμους
τη ζωή και το θάνατο
τα πορφυρά χρώματα της δύσης με μάγευαν
άνοιγαν του παράδεισου τις πύλες
κι ας σήμαιναν το τέλος της ημέρας
όταν ανέτελλε το αρσενικό σώμα
το δικό μου ξαναγεννιόταν
ξάπλωνα τότε πάνω στη γη
τη ζέστα της έκλεβα
και θαρρούσα πως μάντευα πώς αισθάνονται τα φυτά της.
Σώμα μου, δικό μου σώμα
από σένα όλα απορρέουν…
ως κι εκείνες οι στιγμές οι άυλες
οι μεταφυσικές
όταν ανεβαίνει ο νους και γίνεται ουρανός
όλα από σένα ρέουν…
όμως του σώματος η διπροσωπία
δεν είναι απάτη
είναι ευλογία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου