Ένα παιδί μιλεί για τα ερείπια -
έχει στην άκρη του ματιού μια σπίθα
και τη μυρουδιά του ζεστού ψωμιού
που έχει γίνει ανάμνηση:
«Εκεί κοντά στο παράθυρο
μάς πήραν ένα βράδυ
το πρώτο γαρίφαλο,
δεν έμεινε τίποτε
που να θυμίζει την παρουσία του
- αυτό το ξύλο ήτανε στο περβάζι.
Τώρα η μητέρα έχει γίνει αστέρι
και μας κοιτάζει από τον ουρανό.
Θα φτιάξω ένα σπαθί
σαν κι αυτό που κρατούσε ο Αη-Γιώργης
στο εικονοστάσι,
ένα σπαθί κι ένα Σταυρό
ό,τι μας έμεινε
από το τελευταίο φέρετρο
που βγήκε από το σπίτι μας.»
Ένα παιδί που δεν έχει ηλικία
ένα παιδί που έχει την ηλικία όλου του κόσμου
μιλεί για τα ερείπια.
ΠΟΙΗΣΗ (1973)
(Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό Πρόσπερος, φυλλ. 1, 1949, σελ. 22)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου