Ανεμόβροχο·
σμάρι τα περιστέρια
πάνε, πετούνε
Έρημες, καθώς
όμορφες, βουνοκορφές
του φθινοπώρου
Είν” ο δρόμος της
βροχής αλλοτινό της
ομορφιάς αγγειό
Ετούτη η γης
διψασμένη· πνιχτό το
φως απάνω της
Σκίζει τις φλέβες
η δροσιά, γιομίζει το
λιβάδι θάμπος
Δέρας ομίχλης·
απλώνονται μέσα μου
χάσματα μακρά
Της στέρεψης η
χάρη δε μας δόθηκε·
σπλάχνα, υετοί
Μουσκέψανε τα
χρόνια, εσκούριασαν τα
μάτια της ψυχής
Αγάλι” αγάλια
ντύνεται το πέλαγο
μαύρ” η ψυχή μου
Αλλ” άστραψεν ο
μέγας φόβος κι όλο και
κάτι φώτισε
Αντιφάρμακο
βρόχινο, το νηπενθές,
έμβολο βρόντου
Πα στο θαμπό το
τζάμι αστράφτει στερνή
η μαρμαρυγή
1η δημοσίευση: fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου