Στον Γιάννη Κουτροζή
Ίσως, λίκνισμά της να ερέθισε το σκοτάδι.
Ίσως κάρφωσε βλέμμα γυμνό στον πόθο.
Ίσως γιατί ολομόναχη ιερουργεί στο αντίρροπο
έγινε το πρόσωπό της φρουρός του ασυνείδητου.
Έτσι ως κοιτά πίσω από βήματα ολοένα,
κάτω από την σκιά των ώμων,
στην κλίνη, ανάσκελα, εκτραχύνεται.
Σχεδόν ανάγλυφη
λες και λάξευσε τ’ άγγιγμα πάλη αψεγάδιαστη.
Σώμα ολόκληρο, μια πρόβα αμαρτίας.
Μετρώ τους ανθρώπους απ’ της πλάτης τις ρωγμές.
Άφρονη σεμνοτυφία
μισόγυμνης του συναισθηματισμού απρέπειας.
Πώς να κοιτάξω άνθρωπο ολόκληρο,
μεγάλη ευθύνη.
από τη συλλογή "Κατά Χρόνον Ευαγγέλιο», Εκδόσεις των Φίλων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου