WORK IN PROGRESS
ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ (ΥΠΑΡΞΙΑΚΕΣ;) ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Και η φαντασία προσχεδιάζει
το σχήμα άγνωστων πραγμάτων.
W. Shakespeare
Απ’ έξω στίχους δεν ξέρω
δεν θυμάμαι
ήχους δεν προσέχω
ή δεν φτάνουν ως εμένα∙
μόνο με απόηχους κοιμάμαι
μόνο με απόηχους
το παρελθόν μου φαντάζομαι
κι αναπλάθω.
----
Όταν λες: «τι κρίμα που δεν πιστεύω στο Θεό» είναι σα να λες: «τι κρίμα που δεν γεννήθηκα ωραία!»
----
Γνώρισα τη γνησιότητα της θλίψης και ξέχασα την πλασματική χαρά.
----
Η πτώση του γέλιου: έπεσε το γέλιο κι έγινε χαμόγελο.
Η εξαφάνιση του είναι: χάθηκε το είναι και βρέθηκε κλεισμένο στη φυλακή της υγείας.
----
Ποτέ μου δεν είχα δύο εραστές μαζί. Τώρα ναι. Τον έρωτα που κατοικεί στην κρεβατοκάμαρα της μνήμης και τον θάνατο που περιμένει στην αίθουσα αναμονής.
----
Φθείρομαι, φθείρομαι, όχι οργανικά, όχι διανοητικά, μόνο υπαρξιακά. Δεν μπορώ πια να φανταστώ την ύπαρξή μου, γι’ αυτό θέλω, λαχταρώ να φανταστώ την ύπαρξη των άλλων κι όλο κοιτάω, κρυφοκοιτάω τα σώματα τα ζωντανά, φαντάζομαι την αλήθεια κάτω απ’ τα ρούχα.
----
Ο φόβος και η γυναίκα του η ηλικιωμένη μοναξιά είναι καρπεροί: γέννησαν μια γλυκιά νοσταλγία για τη μοναξιά της νιότης.
----
Όσο λιγότερες επιλογές έχεις, τόσο πιο επιλεκτικός γίνεσαι.
----
Εφεύρε η πανέξυπνη ψυχή –ή φύση; – το δάκρυ για να δροσίζεται ο πόνος και να καρποφορεί ο νους στην υγρασία, να απορεί όντας όλο και πιο κοντά στην ουσία: Γιατί όλο αυτό όσο προχωράει να πλησιάζει, όλο να πλησιάζει το τίποτα;
----
----
Αθήνα, 19/1/09
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου