Gottfried Bürger: Leonore (Λεονώρα)

Lenore fuhr um’s Morgenroth
Empor aus schweren Träumen:
„Bist untreu, Wilhelm oder todt?
Wie lange willst du säumen?“ –
Er war mit König Friedrich’s Macht
Gezogen in die Prager Schlacht,
Und hatte nicht geschrieben,
Ob er gesund geblieben.

Der König und die Kaiserinn,
Des langen Haders müde,
Erweichten ihren harten Sinn,
Und machten endlich Friede;
Und jedes Heer, mit Sing und Sang,
Mit Paukenschlag und Kling und Klang,
Geschmückt mit grünen Reisern,
Zog heim zu seinen Häusern.

Und überall all überall,
Auf Wegen und auf Stegen,
Zog Alt und Jung dem Jubelschall
Der Kommenden entgegen.
Gottlob! rief Kind und Gattinn laut,
Willkommen! manche frohe Braut.
Ach! aber für Lenore’n
War Gruß und Kuß verloren.

Sie frug den Zug wohl auf und ab,
Und frug nach allen Namen;
Doch keiner war, der Kundschaft gab,
Von Allen, so da kamen.
Als nun das Heer vorüber war,
Zerraufte sie ihr Rabenhaar,
Und warf sich hin zur Erde,
Mit wüthiger Geberde.

Die Mutter lief wohl hin zu ihr: –
„Ach, daß sich Gott erbarme!
Du trautes Kind, was ist mit dir?“ –
Und schloß sie in die Arme.
„O Mutter, Mutter! hin ist hin!
Nun fahre Welt und Alles hin!
Bei Gott ist kein Erbarmen.
O weh, o weh mir Armen!“ –

„Hilf Gott, hilf! Sieh uns gnädig an!
Kind, bet’ ein Vaterunser!
Was Gott thut, das ist wohl gethan.
Gott, Gott erbarmt sich unser!“ –
„O Mutter, Mutter! Eitler Wahn!
Gott hat an mir nicht wohl gethan!
Was half, was half mein BETEN?
Nun ist’s nicht mehr vonnöthen.“ –

„Hilf Gott, hilf! Wer den Vater kennt,
Der weiß, er hilft den Kindern.
Das hochgelobte Sakrament
Wird deinen Jammer lindern.“ –
„O Mutter, Mutter! was mich brennt,
Das lindert mir kein Sakrament!
Kein Sakrament mag Leben
Den Todten wiedergeben.“

„Hör’, Kind! wie, wenn der falsche Mann,
Im fernen Ungerlande,
Sich seines Glaubens abgethan,
Zum neuen Ehebande?
Laß fahren, Kind, sein Herz dahin!
Er hat es nimmermehr Gewinn!
Wann Seel’ und Leib sich trennen,
Wird ihn sein Meineid brennen.“ –

„O Mutter, Mutter! Hin ist hin!
Verloren ist verloren!
Der Tod, der Tod ist mein Gewinn!
O wär ich nie geboren!
Lisch aus, mein Licht, auf ewig aus!
Stirb hin, stirb hin in Nacht und Graus!
Bei Gott ist kein Erbarmen.
O weh, o weh mir Armen!“ –

„Hilf Gott, hilf! Geh’ nicht in’s Gericht
Mit deinem armen Kinde!
Sie weiß nicht, was die Zunge spricht.
Behalt’ ihr nicht die Sünde!
Ach, Kind, vergiß dein irdisch Leid,
Und denk’ an Gott und Seligkeit!
So wird doch deiner Seelen
Der Bräutigam nicht fehlen.“ –

„O Mutter! was ist Seligkeit?
O Mutter! Was ist Hölle?
Bei ihm, bei ihm ist Seligkeit,
Und ohne Wilhelm Hölle! –
Lisch aus, mein Licht, auf ewig aus!
Stirb hin, stirb hin in Nacht und Graus!
Ohn’ ihn mag ich auf Erden,
Mag dort nicht selig werden.“ – –

So wüthete Verzweifelung
Ihr in Gehirn und Adern.
Sie fuhr mit Gottes Vorsehung
Vermessen fort zu hadern;
Zerschlug den Busen, und zerrang
Die Hand, bis Sonnenuntergang,
Bis auf am Himmelsbogen
Die goldnen Sterne zogen.

Und außen, horch! ging’s trap trap trap,
Als wie von Rosseshufen;
Und klirrend stieg ein Ritter ab,
An des Geländers Stufen;
Und horch! und horch! den Pfortenring
Ganz lose, leise, klinglingling!
Dann kamen durch die Pforte
Vornehmlich diese Worte:

„Holla, Holla! Thu’ auf, mein Kind!
Schläfst, Liebchen, oder wachst du?
Wie bist noch gegen mich gesinnt?
Und weinest oder lachst du?
„Ach, Wilhelm, du? .. So spät bei Nacht? ..
Geweinet hab’ ich und gewacht;
Ach, großes Leid erlitten!
Wo kommst du her geritten?“ –

„Wir satteln nur um Mitternacht.
Weit ritt ich her von Böhmen.
Ich habe spät mich aufgemacht,
Und will dich mit mir nehmen.“ –
„Ach, Wilhelm, erst herein geschwind’!
Den Hagedorn durchsaust der Wind,
Herein, in meinen Armen,
Herzliebster, zu erwarmen!“ –

„Laß sausen durch den Hagedorn,
Laß sausen, Kind, laß sausen!
Der Rappe scharrt; es klirrt der Sporn.
Ich darf allhier nicht hausen.
Komm, schürze, spring’ und schwinge dich
Auf meinen Rappen hinter mich!
Muß heut noch hundert Meilen
Mit dir in’s Brautbett eilen.“ –

„Ach! wolltest hundert Meilen noch
Mich heut in’s Brautbett tragen?
Und horch! es brummt die Glocke noch,
Die elf schon angeschlagen.“ –
„Sieh hin, sieh her! der Mond scheint hell.
Wir und die Todten reiten schnell.
Ich bringe dich, zur Wette,
Noch heut in’s Hochzeitbette.“

„Sag’ an, wo ist dein Kämmerlein?
Wo? wie dein Hochzeitbettchen?“ –
„Weit, weit von hier! .. Still, kühl und klein! ..
Sechs Bretter und zwei Brettchen!“ –
„Hat’s Raum für mich?“ – „Für dich und mich!
Komm, schürze, spring’ und schwinge dich!
Die Hochzeitgäste hoffen;
Die Kammer steht uns offen.“ –

Schön Liebchen schürzte, sprang und schwang
Sich auf das Roß behende;
Wohl um den trauten Reiter schlang
Sie ihre Lilienhände;
Und hurre hurre, hop hop hop!
Ging’s fort in sausendem Galopp,
Daß Roß und Reiter schnoben,
Und Kies und Funken stoben.

Zur rechten und zur linken Hand,
Vorbei vor ihren Blicken,
Wie flogen Anger, Heid’ und Land!
Wie donnerten die Brücken! –
„Graut Liebchen auch? .. Der Mond scheint hell!
Hurrah! die Todten reiten schnell!
Graut Liebchen auch vor Todten?“ –
„Ach nein! .. Doch laß die Todten!“ –

Was klang dort für Gesang und Klang?
Was flatterten die Raben? ..
Horch Glockenklang! horch Todtensang:
„Laßt uns den Leib begraben!“
Und näher zog ein Leichenzug,
Der Sarg und Todtenbahre trug.
Das Lied war zu vergleichen
Dem Unkenruf in Teichen.

„Nach Mitternacht begrabt den Leib,
Mit Klang und Sang und Klage!
Jetzt führ’ ich heim mein junges Weib.
Mit, mit zum Brautgelage!
Komm, Küster, hier! Komm mit dem Chor,
Und gurgle mir das Brautlied vor!
Komm, Pfaff’, und sprich den Segen,
Eh’ wir zu Bett uns legen!“ –

Still Klang und Sang. .. Die Bahre schwand. ..
Gehorsam seinem Rufen,
Kam’s, hurre hurre! nachgerannt,
Hart hinter’s Rappen Hufen.
Und immer weiter, hop hop hop!
Ging’s fort in sausendem Galopp,
Daß Roß und Reiter schnoben,
Und Kies und Funken stoben.

Wie flogen rechts, wie flogen links
Gebirge, Bäum’ und Hecken!
Wie flogen links, und rechts, und links
Die Dörfer, Städt’ und Flecken! –
„Graut Liebchen auch? .. Der Mond scheint hell!
Hurrah! die Todten reiten schnell!
Graut Liebchen auch vor Todten?“ –
„Ach! Laß sie ruhn, die Todten.“ –

Sieh da! sieh da! Am Hochgericht
Tanzt’ um des Rades Spindel,
Halb sichtbarlich bei Mondenlicht,
Ein luftiges Gesindel. –
„Sasa! Gesindel, hier! Komm hier!
Gesindel, komm und folge mir!
Tanz’ uns den Hochzeitreigen,
Wann wir zu Bette steigen!“ –

Und das Gesindel, husch husch husch!
Kam hinten nachgeprasselt,
Wie Wirbelwind am Haselbusch
Durch dürre Blätter rasselt.
Und weiter, weiter, hop hop hop!
Ging’s fort in sausendem Galopp,
Daß Roß und Reiter schnoben,
Und Kies und Funken stoben.

Wie flog, was rund der Mond beschien,
Wie flog es in die Ferne!
Wie flogen oben über hin
Der Himmel und die Sterne! –
„Graut Liebchen auch? .. Der Mond scheint hell!
Hurrah! die Todten reiten schnell!
Graut Liebchen auch vor Todten!“ –
„O weh! Laß ruhn die Todten!“ – –

„Rapp’! Rapp’! Mich dünkt der Hahn schon ruft. ..
Bald wird der Sand verrinnen ..
Rapp’! Rapp’! Ich wittre Morgenluft ..
Rapp’! Tummle dich von hinnen! –
Vollbracht, vollbracht ist unser Lauf!
Das Hochzeitbette thut sich auf.
Die Todten reiten schnelle!
Wir sind, wir sind zur Stelle.“ – –

Rasch auf ein eisern Gitternthor
Ging’s mit verhängtem Zügel.
Mit schwanker Gert’ ein Schlag davor
Zersprengte Schloß und Riegel.
Die Flügel flogen klirrend auf,
Und über Gräber ging der Lauf.
Es blinkten Leichensteine
Rund um im Mondenscheine.

Ha sieh! Ha sieh! im Augenblick,
Huhu, ein gräßlich Wunder!
Des Reiters Koller, Stück für Stück,
Fiel ab, wie mürber Zunder.
Zum Schädel, ohne Zopf und Schopf,
Zum nackten Schädel ward sein Kopf;
Sein Körper zum Gerippe,
Mit Stundenglas und Hippe.

Hoch bäumte sich, wild schnob der Rapp’,
Und sprühte Feuerfunken;
Und hui! war’s unter ihr hinab
Verschwunden und versunken.
Geheul! Geheul aus hoher Luft,
Gewinsel kam aus tiefer Gruft.
Lenore’ns Herz, mit Beben,
Rang zwischen Tod und Leben.

Nun tanzten wohl bei Mondenglanz,
Rund um herum im Kreise,
Die Geister einen Kettentanz,
Und heulten diese Weise:
„Geduld! Geduld! Wenn’s Herz auch bricht!
Mit Gott im Himmel hadre nicht!
Des Leibes bist du ledig;
Gott sey der Seele gnädig!“


***


Μέσ' απ' ονείρατα βαρυά 'ς της χαραυγής την ώρα
Τινάχτηκ' η Λεονώρα.
"Μ' αρνήθηκες ή πέθανες; Αχ! πόσο θε ν' αργήσεις,
Γουλιέλμε, να γυρίσεις;"
Στην Πράγα, εκεί που πολεμούν τ' ασκέρια τ' αντρειωμένα
Του Φρειδερίκου, αυτός
Πήγε. κι' αν βγήκε ζωντανός
Δεν το 'γραψε εις κανένα.

Αφίν' η αυτοκρατόρισσα κι' βασιληάς αφίνει
Τον πόλεμο, και ειρήνη
Συμφώνησαν κ' εμάλαξαν την άπονη ψυχή τους
Και την παληάν οργήν τους.
Και κάθε ασκέρι γύριζε 'ς το σπίτι με τραγούδια,
Με τύμπανα και αχούς,
Κ' είχε στολίδια ροδαμούς
Πράσινους και λουλούδια.

Και εις κάθε δρόμο και στρατί πολλοί, πολλοί, πηγαίναν
Και τους συναπανταίναν.
Κατά τους ήχους της χαράς γέροντες, νειοι, σπουδάζουν,
Μάνναις, παιδιά, φωνάζουν.
"Ευλογημένος ο Θεός!" "Καλώς μας ήλθες!" κρένει
Η νύφη 'ς το γαμπρό.
Δίχως φιλί, χαιρετισμό,
Μόν' η Λεονώρα μένει.

'Σ τ' ασκέρι όλο γυρεύοντας απ' άκρη 'ς άκρη πάει,
Γι' αυτόν πολυερωτάει.
Αλλ' είδησι κανένας τους να δώση δεν ειμπόρει,
Κανένας, εις την κόρη,
Κι' αφ' ου τ' ασκέρια πέρασαν, ανέσπ' αυτή τα μαύρα
Μαλλιά και κατά γης
Ριγμένη εσύρθη, 'ς της οργής
Μανίζοντας τη λαύρα.

Η μάννα τρέχει απάνου της να την παρηγορήση.
"Θεός να σ' ελεήση!
Αγαπητό κοράσι μου, τι τόσο σε σπαράζει;"
Και τη σφιχταγκαλιάζει.
"Αχ! μάννα, ο κόσμος ας χαθή, τώρα ό,τι εχάθη, εχάθη.
Όλ' ας γενούν σωρός!
Ανέσπλαγχνος είν' ο Θεός.
Αλλοιά μου, τι έχω πάθη!"

"Βοήθα, Θεέ μου, βοήθα μας, τα τέκνα σου σπλαγχνίσου!
Κοπέλλα μου, δεήσου!
Ό,τι έκαμ' ο έσπλαγχνος Θεός καλά είναι καμωμένο,
Παιδί μου αγαπημένο."
"Αχ! μάννα, μάταιος λογισμός! 'Σ εμένα σωτηρία
Δεν ήλθε από Θεού,
Η δέησες πήγαν του κακού!
Πλεια δεν ταις έχω χρεία."

"Ο παντοδύναμος Θεός τα τέκνα του βοηθάει
Και δεν τα παρατάει,
Τ' άγια μυστήρια, τ' άχραντα δεν τη σβύνουν,
Τη φλόγα που αγροικώ.
Τ' άχραντα, όχι, 'ς το νεκρό
Ζωή δεν ξαναδίνουν."

"'Aκου! Αν, παιδί μ', ο άπιστος εκεί 'ς την ξένη χώρα
Εσέν' αρνήθη τώρα;
Κι' αν άλλαξε την πίστι του για να ειμπορέση πάλι
Να πάρη εκεί μιαν άλλη;
Θα μετανοιώσει, κόρη μου! Τη δολερή καρδιά του
'Aφησ' την να χαθή!
Όταν πεθάνη, θα καή
Από την απιστιά του."

"Αυτό που εχάθη, μάννα μου, για πάντα είναι χαμέννο!
Δεν το ξαναλαβαίνω!
Αχ! να μην είχα γεννηθή! Το μόνον όφελός μου
Θε νά 'ναι ο θάνατός μου!
Σβυσθήτε, μάτια μου, ζωή, για πάντα 'ς τ' άγρια βάθη
Βυθίσου της νυχτός,
Ανέσπλαγχνος είν' ο Θεός.
Αλλοιά μου, τι έχω πάθη!"

"Θεέ, μη συνερίζεσαι το δύστυχό παιδί Σου!
Βοήθα μας! Ελεήσου!
Μη της τα γράψης κρίματα! το χείλι τι προφέρει
Η θλιβερή δεν ξέρει,
Στοχάσου την Παράδεισο, κόρη ακριβή, τη θλίψι
Λησμόνησε της γης!
Νυμφίος, όχι, της ψυχής
Κει πάνω δε θα λείψη."

"Τι είναι η μακαριότητα, μάννα, της Παραδείσου,
Και η φλόγες της Αβύσσου;
Με το Γουλιέλμο είναι η ζωή γλυκειά Παράδεισός μου,
Αλλού είναι κολασμός μου!
Σβυσθήτε, μάτια μου, και συ, σβύσου φριχτά, ζωή μου!
'Σ τη γη, 'ς τον ουρανό,
Τη μακαριότητ' αψηφώ
Δίχως αυτόν μαζί μου!"

Τέτοια φριχτή 'χε μέσα της ανάψη απελπισία
'Σ ταις φρέναις, ' ς την καρδία.
Να κατακρίνη του Θεού την Πρόνοι' αποκοτούσε
Κι' άκοπα ερραθυμούσε,
Στηθοκοπιώνταν άκαρδα κ' ετίναζε τα χέρια
Με μάνητα θυμού.
Ως που 'ς το θόλο τ' ουρανού
Ανέβηκαν τ' αστέρια.

Και άκου, άκου, απ'έξω! Τραπ, τραπ, τραπ, τραπ, σαν άλογο
αντηχάει,
Που ταις οπλαίς χτυπάει.
Και καβαλλάρης πέζευε με βρόντημ' από τ' άτι
Κοντά 'ς το σκαλοπάτι.
Κι' αγροίκ', αγροίκα, το χαλκά της θύρας πώς σημαίνει.
Γκλιν, γκλιν! Σιγά, σιγά.
Να! Μια φωνή μέσα περνά,
Που τέτοια λόγια κρένει.

"Μόνο προς τα μεσάνυχτα έχουμ' εμείς ζακόνι
Καθείς μας να σελόνη.
Φτάνω μακρυάθε, απ' τη Βοημιά, και βούλομαι, ψυχή μου,
Να πάρω εσέ μαζή μου."
"Γουλιέλμε, άκου 'ς τον πάλιουρα το σφύριγμα του ανέμου.
Έμπα, έμπα, μέσα ευθύς!
'Σ τον κόρφο μου να ζεσταθής
Αχ! έλα, ποθητέ μου!"

"Ο αγέρας μες τον πάλιουρα, κόρη, ας φυσομανάη,
'Aφησ' τον να βογγάη!
Να μείνω εδώ δεν ειμπορώ. το φτερνιστήρι τρίζει,
Κι ο μαύρος μου σκαλίζει.
Γλήγορα ντύσου, πέταξε πίσω μου απάνω 'ς τ' άτι,
Και σήμερα εκατό
Μίλια σε πάω μακρυά 'πό δω
'Σ το νυφικό κρεββάτι."-

"Τόσο μακρυά θέλεις να πας μ' εμέ σήμερ' ακόμα
'Σ του γάμου μας το στρώμα;
Και δεν ακούς το σήμαντρο, που ένδεκα βαράει,
Αράδα πώς βοάει;"
"'Μεις και οι νεκροί πάμε γοργά. Για ιδές τι ωραίο φεγγάρι!
Σήμερ', αγαπητή,
Με ΣΤΟΙΧΗΜΑ σε φέρνω εκεί
'Σ το νυφικό κλινάρι."

"Για πες μου, πες, αγάπη μου, πού έχεις το κονάκι;
Πού, πώς το κρεββατάκι;"
"Μακρυά!... μ' έξι σανίδια μεγάλα κι' άλλα δύο
Μικρά!... ήσυχο, κρύο!..."
"Είν' εκεί τόπος και για με;" "Για σένα και για μένα.
Ντύσου και ρίξου ευθύς!
Τους καλεσμένους 'κει θαυρής,
Που καρτερούν για σένα."

Η αγαπημένη λυγερή μ' ασπούδα ευθύς εντύθη
Και 'ς τα καπούλια εχύθη.
Ωσάν τα κρίνα κάτασπρα τα δυο της χέρι' απλόνει
Και αγκαλιαστά τον ζώνει.
Κ'εμπρός,εμπρός, φεύγουν, χωπ,χωπ! ο περασμός βροντάει,
Κ' εκεί που πιλαλούν,
Τ' άτι και αυτοί λεχομανούν,
Χώμα, φωτιά, ξεσπάει.

Πώς όλα εφεύγαν γύρω τους δεξιά, ζερβιά μεριά τους
Εμπρός 'ς τα βλέμματά τους!
Πώς ετρίζαν η γέφυραις, πώς φεύγαν τα λιβάδια,
Οι κάμποι και τα σιάδια!
"Ζήτω! Οι νεκροί τρέχουν γοργά! πώς λάμπει το φεγγάρι!
Σκιάζεσαι τους νεκρούς;"
"Όχι, όχι!... Αλλ' άφησ' τους νεκρούς!
Σου το ζητώ για χάρι."

'Aκου κοράκων σάλαγος και ψάλσιμο αντηχάει!
Κουδούνισμα βογγάει!
Λαλούν καμπάναις! νεκρικά ψάλλουν. "Βαθυά 'ς το χώμα
Ας θάψουμε το σώμα!"
Και μ' ένα νεκροκρέββατο λείψανο ιδού! πλησιάζει.
Το ψάλσιμον πολύ,
Με των καρλάκων τη φωνή,
Που ηχά 'ς τους βάλτους, 'μοιάζει.

"Έπειτ' απ' τα μεσάνυχτα θάψετ' εσείς το σώμα
Με μυρολόι 'ς το χώμα!
Τώρα τη νύφη μου τη νεια 'ς το σπίτι παίρνω. ελάτε!
'Σ το γάμο μας τρεχάτε!
Κόπιασε, ψάλτη, με πολλούς για να καλοναρχίσης
Με ψάλσιμο βραχνό!
Έλα, παπά, πριν πάμε οι δυο
'Σ την κλίνη, να ευλογήσης!"

Σιγούν καμπάναις... ψάλσιμο...! το νεκρικό κρεββάτι
Εχάθηκε. τρεχάτοι
Του καβαλλάρη τη φωνή μόλις αυτοί γροικήσαν,
Κατόπι τους χουμήσαν.
Και πάντα εμπρός, εμπρός, χωπ, χωπ! ο περασμός βροντάει,
Κ' εκεί που πιλαλούν,
Τ' άτι και αυτοί λεχομαχούν,
Χώμα, φωτιά, ξεσπάει.

Δεξιά, ζερβιά, φράχτες, βουνά και δάση, πώς περνούσαν,
Τι γλήγορα επετούσαν!
Δεξιά, ζερβιά, ζερβιά, δεξιά, χώραις, χωριά, πηγαίναν,
Σαν αστραπαίς διαβαίναν!
"Ζήτω! Οι νεκροί τρέχουν γοργά! πώς λάμπει το φεγγάρι!
Σκιάζεσαι τους νεκρούς;"
"Ήσυχους άφησ' τους νεκρούς,
Σου το ζητώ για χάρι!"

Και 'ς το βασανιστήριο, 'δες! πώς του τροχού τ' αξόνι
Χορεύοντας το ζώνει
Αέρινη στοιχειλογιά, που φεγγαροφωτίζεται
Και μόλις ξεχωρίζεται.
"Αι! σεις! ακολουθάτε μας! κατόπι μας τρεχάτε!
Του γάμου το χορό,
'Aμα 'ς την κλίνη πάμε οι δυο,
Να μας χορέψτ' ελάτε!"

Κι' όλο το πλήθος, χους, χους, χους! κατόπι του όλο πάει,
Με θόρυβο πηδάει,
Ωσάν τα φύλλα τα ξερά, σαν ρούφουλας περάση
Ανάμεσα 'ς τα δάση.
Κ' εμπρός, εμπρός φεύγουν, χωπ!χωπ! ο περασμός βροντάει
Κ' εκεί που πιλαλούν,
Τ' άτι και αυτοί λεχομανούν,
Χώμα, φωτιά, ξεσπάει.

Πώς όλ' η φύσι γύρω τους φεγγαροφωτισμένη
Πετώντας πώς διαβαίνει!
Τα ύψη επάνω πώς πετούν των ουρανών τα αιθέρια,
Μαζή μ' όλα τ' αστέρια!
"Ζήτω! Οι νεκροί τρέχουν γοργά! πώς λάμπει το φεγγάρι!
Σκιάζεσαι τους νεκρούς;"
"Ωιμέναν! 'Aφησ' τους νεκρούς!
Σου το ζητώ για χάρι!"

"Μαύρε! λαλεί, μου κάζεται, ο πετεινός... κ' η ώρα
Θε να περάση τώρα...
Σαν της αυγής μυρίζομαι, μαύρε, τ' αέρι... χύσου,
Γοργά, γοργά! γκρεμίσου!
Ο δρόμος μας ετέλειωσε κ' η κλίν' είν' ανοιγμένη,
Η κλίν' η νυφική!
Γλήγορα τρέχουν οι νεκροί!
Είμαστε και φτασμένοι."

Με σιδερένια κάγκελα ψηλή θύρ' αγναντεύει,
Κ' εκεί καβαλλικεύει
Μ' ορμήν ακράτητη. βιτσιά 'ς τα μάνταλα χτυπάει,
Κι' όλα μαζή τα σπάει.
Πετιώνται τα θυρόφυλλα και 'ς τα μνημούρια 'κείνοι
Ανάμεσα περνούν.
'Σ το φως οι τάφοι ασπρολογούν
Που το φεγγάρι χύνει.

Και τήρα εκεί! για τήρα εκεί! Τι φριχτό θάμμα εγίνη
Με μιας την ώρα εκείνη!
Του καβαλλάρ' η αρματωσιά, σαν ίσχνα χαλασμένη,
Πέφτει κομματιασμένη.
Γυμνό καύκαλο εγίνηκεν η κεφαλή του όλη,
Σκέλεθρο το κορμί.
Δρεπάνι 'ς τό 'να του κρατεί
Και 'ς τ' άλλο μαντζαρόλι.

Ψηλά τα πόδια σήκονε τ' άλογο, εν ω φυσούσε,
Και σπίθας επετούσε.
Και χούι! ξάφνου από κάτου της 'ς της γης τα μαύρα βάθη
Εβούλιαξε κ' εχάθη.
Ούρλιασμ' ακούεται από ψηλά, μέσα 'ς το λάκκο ηχάει
Κλάψιμο από βαθυά,
Και της Λεονώρας η καρδιά
'Σ τα λοίστια σπαρταράει.

Και να! 'ς το φως του φεγγαριού εχόρευαν τριγύρω
'Σ ένα μεγάλο γύρο,
Ουρλιάζοντας εχόρευαν αντάμα οι βρυκολάκοι
Μ' αυτό το τραγουδάκι.
"Με το Θεό μη ραθυμάς! κι' αν την καρδιά ραΐση
Η θλίψη, υπομονή!
Το σώμα χάνεις. την ψυχή
Θεός ας ελεήση!"

Απόδοση στα ελληνικά:

Λορέντζος Μαβίλης

Πηγή 1
Πηγή 2