Νίκος Καρούζος: Εξ αναγνώσεως

- Δείξε μου την αλήθεια.
- Το ερωτεύεσαι αυτό σύγκορμος;
- Καθώς το ’πες.
- Ας πάμε να λούσουμε στο ποτάμι τα κορμιά μας.
      Πάνε. Και εκεί ο Ευάγριος
όπως είχαν ευχάριστα βουτήξει μεσημεράκι με γδύμνια
τον Ήμερο αδράχνει απ’ το κεφάλι και το χώνει
      στου αθώου νερού τη γυαλάδα ο Ευάγριος
δεν τον αφήνει ναν το βγάλει στην επιφάνεια
      λάμπει ο ήλιος
μαίνεται μ’ αχτίδες γενετήσιες απ’ τα ύψη του.
      Το χώνει. δεν τον αφήνει
            για κάνα περίπου λεφτό της ώρας
      ναν το βγάλει κ’ ύστερα τον αφήνει (τι λύτρωση)
κι ο διψαλέος της αλήθειας βαριανασαίνει εξώτερος.
- Τι λαχτάρησες αδέρφι μου με το κεφάλι σου πιεσμένο
      στα ύδατα;
- Να πάρω ανάσα. Να βγω στην επιφάνεια.
- Μα όμως μονάχα όταν ο έρωτας να αναπνεύσεις άγγιζε
      τη μηδενικότητα
θα ’τανε της αλήθειας ο έρωτας κ’ η άγρια μάθηση.


ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΩΝ (1986)