Τον ουρανό κελάηδησα με τ’ άστρα
Ταξιδεύοντας τη μουσική του ύπνου
Και δεν μ’ αφήσαν τα πουλιά να φύγω
Σε αγέρα πιο κρυστάλλινο να πάγω
Έτσι που τώρα η μουσική του ύπνου
Μαζί μου ανασταίνεται
Με τον ήλιο δεσμεύεται
Με τα λουλούδια αλλάζει γνώμη
Κι όταν εγώ τον άνθρωπό μου βλέπω
Τούτη αφαιρείται απ’ όποιο μάταιο κόπο
Κ’ είναι όλο μάτια στην αφή του νου μου
17-18.2.1940
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου