Χλωμή
και νεκρή
σαν το χιόνι
και μόνη
η Ισμήνη
κρυώνει
κι απλώνει
στο στρώμα
ένα σώμα
από σμήνη
πουλιών.
Στων ματιών
τη δίνη
παλεύει
η Ισμήνη
χορεύει
και κλαίει
και λέει
στον Οιδίποδα
«Είμαι
του τίποτα
η βασίλισσα
και κύλησα στα μετάξια
για να ’μαι
αντάξια
του φόνου.
Το φως
είν’ εχθρός
του πόνου
κι οι άλλοι
στον Άδη
μιλάνε
για μένα
ενώ
στο κενό
περνάνε
χαμένα
τα χρόνια»
Ξανά
τη φωτιά της
απλώνει
η φρίκη
ουρλιάζουν
οι λύκοι
μπροστά
στη σελήνη
κι η Ισμήνη
κρυώνει
μα αντέχει
να έχει
σεντόνι
από χιόνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου