Κωνσταντίνος Κομιανός: Ίωση ζωής

Περπατώ κι ευθύνομαι, στο φως ισχνής διάρκειας
σαν οδηγός μιας - πολλών ζωών επί μέρους·
το χρέος να τυπώσω με γράμματα ανεξίτηλης
μελάνης την ανάδυση από το έρεβος
της ανυπαρξίας των πνιγμένων συνειδήσεων

Κι αν κατρακυλώντας απ’ τον πηλό σε ρέματα
ανάστατων χειμάρρων κρύσταλλα εκτυφλωτικά
έβαλα τον πόνο να παίξει εντός μου λύρα ξέπνοη
που διάβηκε τις κλίμακες ανομολόγητων
πόθων στις άδολες και διαυγείς χορδές
όταν μυστικά συντάχθηκαν να πελεκήσουν
το σφύριγμα του ανέμου που σταθερά
δίνει το παράγγελμα της ίδιας ζηλευτής
ανάσας για την οποία ευθύνομαι

Ας συνυπολογίσουμε πώς αναπνέω

Και προχωρώ μαγεμένος από την εφήμερη δόξα
ενός καύσωνα που εξατμίζει τη ροή και την πλήξη
των παραδομένων στο ασφάλτινο λιβάνι
αυλάκι χέρσο στου πλανήτη τη ράχη
δισκοπάθεια θλιβερών αναμνήσεων
κρότος κλαταρισμένων ελπίδων που πάλλουν
χωρίς απόσβεση στο σώμα του προορισμού τους
Θολή ενατένιση του αύριο μέσα από βρώμικο
ανεμοθώρακα αυτοκινήτου αδιαφανή στα όνειρα
‘Οραμα διπλής λωρίδας σε μονόδρομο
ασήμαντης και ολισθηρής φυγής στου ήλιου
την κοχλάζουσα βασιλεμένη παράδοση

Κι’ ας συνυπολογίσουμε ότι πατώ στη γη

Και να που τρύπωσε ‘κείνος ο κοκκινολαίμης
πυρετός του θυμαριού ανάσα που στήριξε
όλη τη συνάφεια να διεκδικώ της έφεσής μου
το δικαίωμα να μην υπογράψω την εφήμερη
και δηλωσική συνθήκη στις ανομολόγητες
ενδοτικές προτάσεις να συνθηκολογήσω
στο μανιασμένο πάθος και τη θέρμη
που συντηρεί το απόκοσμο πολυέλαιο φώς
της ασύντακτης και ασυμβόλαιας ζωής μου

Κι’ ας συνυπολογίσουμε ότι ονειρεύομαι

Να την αδράξω το λοιπόν με ασυγκράτητη ορμή
και βουλιμία φθονερή, τροφική δηλητηρίαση
που σάρωσε τις λεωφόρους των εντέρων μου
και καθάρισε τα ρείθρα των πεζοδρομίων
ορμητικός χείμαρρος στους σφικτούς κανόνες
των πεπερασμένων ορίων της λιτής μου ανυπακοής
ξεγλιστρώντας αέναα σαν νιφάδα αποστείρωσης
χιόνι λεύκανσης του βόρβορου κόσμου
που προέκυψε από της αυθάδους απρέπειας
την άλογη και ανισόρροπη σπορά
ώσπου να ξεπλύνω της αδράνειας τη σήψη

Κι’ ας συνυπολογίσουμε ότι ζω!


ΕΚΘΕΤΟΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ (2018)