Δύο η ώρα της νυχτός κοιμάσαι
και με κοιτάζουν τα κλειστά σου μάτια.
Τα χείλη σου παράξενα σαλεύουν -
ίσως για να φυσήξουν ένα σπίρτο.
Τι θέλεις να μου πεις; Σκύβω κοντά σου
κι ακούω να δυναμώνει το σκοτάδι.
Ακούω τον αέρα και το χιόνι
πιο άδειο να υφαίνουνε τον κόσμο.
Το χάδι το απαλό στα βλέφαρά σου
να σπαταλούσες στα μαλλιά μου απόψε !
Δύο η ώρα της νυχτός κοιμήθης.
Κι ενώ τριγύρω σιωπηλοί αγρυπνούμε,
αρχίζει η παγωνιά να σχεδιάζει
τα λόγια που δεν πρόφερες, στο τζάμι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου