Δημήτρης Κοσμόπουλος: Του νεκρού αδελφού

ΟΛΑ ΟΣΑ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑ ΚΗΠΟΥΣ

Ὁ κόσμος αὐτὸς θὰ περάσει.
Ψηλά,  τοῦ  Γαλαξία πυρώματα
καὶ μέσα μου ἀναμμένα δάση.
Βήχω πέτρες καὶ χρώματα  –

Χώματα φλογερά.  Ζωή μου  στὸ φτερὸ
Αὐτὸς ὁ κόσμος ἔχει ραγίσει.
Πέτρινη ρίζα, γκρίζο μου χωριὸ
στὴν ἅλω τοῦ θανάτου σου ἔχω ζήσει.
Στοῦ  Γαλαξία τ’ ἀσημένια δάση
σκορπίζει, ἄγνωστη, ἡ ψυχή μου γύρη.
Ἀπὸ τὴν γέννα,  στὸ βασίλεμα εἶχα γείρει.
Στὸν ὦμο μου τὸ κόκκινο πουλὶ θὰ ξαποστάσει.

Ὁ Ρήγας μὲ  τὸν  Μαῦρο του,  ἔμαθα  θὰ  περάσει.
Τὸ σφὐριξε στὸν ὕπνο μου τὸ ἱερὸ πουλί.
Ὁ κόσμος  ἕνα  ράγισμα καὶ χύθηκα πολύ.
Μὰ τῆς γενηᾶς μου οἱ φωνὲς ἀνάβουν, δάση

Μιὰ ἀγάπη νὰ μὲ πάρει· δίχως νὰ δικάσει.



*Aπό την ενότητα "EΓKOIMHΣIΣ HΛIA ΠANAPITH ΣTP (ΠB)" στην ποιητική συλλογή "Tου Nεκρού Aδελφού" (Kέδρος) Aθήνα 2003, 2005.