Ερημικός ο Αμπελώνας
κι ο νέος, που ολομόναχος τρυγούσε,
ρούχα του κάθιδρα στο χώμα πέταξε
να νιώσει λεύτερος.
Ολόγυμνο το στιβαρό του σώμα·
ηλιοκαμένο·
κι αυτός θύμιζε Διόνυσο
με Απόλλωνα μορφή.
Παράτησαν οι μέλισσες,
οι πεταλούδες, τα πουλιά,
τ’ άπειρ’ αρώματα των γύρω λουλουδιών
τους άγριους χυμούς των μαύρων στάφυλων
και κάθε χιλιοστό
απ’ τ’ όμορφο κορμί καλύψαν
ώρ’ αρκετή…
Όταν μακριά του ξαναπέταξαν
πάντοτ’ ολόγυμνος ο νέος ποθητός
το τρύγισμα συνέχισε
τελάρα ξέχειλα στα δυνατά μπράτσα σηκώνοντας
μ’ ολόγλυκους καρπούς._
Και δεν το αισθάνθηκε. (Το αισθάνθηκε;)
Τώρα στους ώμους του
δυο διάφαν’ ανοιγόκλειναν φτερά,
τα πόδια του στο χώμα δεν πατούσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου