Να σμίγει τα δόντια του μέσα στη σάρκα μου
ο ήλιος
ο επίμονος του ύπνου
να μ' αφορμίζει κάθε νύχτα ένα παράθυρο στο στήθος
για τις στιγμές που ξυπνάω και με ξαφνιάζεις δίπλα μου.
Χωρίς λαβωματιά στο σώμα
χωρίς λεκέ στην πουκαμίσα
πάντα με πόθο φανερό που σε μετατοπίζει
απ' το χλωρό του χόρτου στο τρυφερό καρτέρι
για να δεχτείς ψιμμύθια σε λυπημένα χρώματα.
Όπως το θαύμα μέσα μου πιασμένο στην ομίχλη
χωρίς λαβωματιά
χωρίς ανάγκη ν' αποκριθείς στην ταραχή μου.
ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1978)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου