Τι μες στη νύχτα βρέθηκε μοναδικό
Που εγώ το ακούω και το εγγίζω επάνω μου
Που θέλησα να το συντρίψω να το διώξω απ' την αφή μου
Πώς το όνειρό μου θα ποτίσει το άνθος του
Πώς θα γεμίσουν οι παλάμες μου διαμάντια
Από τον έρωτα;
Βρήκα στο χώμα και στον ουρανό
Τους καταπράσινους κήπους
Ταξίδια μου 'δωσαν τη ζύμη τους
Κάνε να μη σε χάσω
Μου μένει ακόμα ένα μικρό σου δάχτυλο που αστράφτει
Ζωντανό στα σκοτάδια
Για να σε βρίσκω. Σε βροχές ρουφώ το ιώδες σου φως
Και είμαι τα βράδια απελπισμένος
Από πουλιά πεθαμένα.
ΟΥΣΙΕΣ (1962)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου