Σου το 'λεγα δεν ήτανε πλασμένο το σκαρί
για υπερπόντιες γραμμές·
αναζητάω στην κόρη σου βαθιά
το βάρος σου τρακόσιους τόνους
ή τη χλωμή αυγή που αγάπησες
κι άλλο δε βρίσκω
παρά πλανάρισμα θαλασσοπουλιού
φτερά που σκίζουν τους ανεξερεύνητους βυθούς
των κοραλίων νήσων
και πότε πότε την αλλόκοτη αίσθηση
πως είσαι από την ώρα που γεννήθηκες
φυλακισμένος, βγαίνοντας απότομα
με θαμπωμένα μάτια στον ήλιο.
Όταν είδαμε τις τορπίλλες
η σειρήνα βάραγε οπισθοχώρηση
φευγιό προς άγνωστη κατεύθυνση
πέρα κατά Κιλικίες και Φρυγίες
με μαραμένα τα σαντάλια απ' την αρμύρα
ή παραλοϊσμένοι μέσα στη Βαβυλωνία
που οι μισοί έκραζαν για δυτικά
κ' οι άλλοι μισοί για το νοτιά·
εσύ σαν είδες αυτά τα χάλια
πρόβλεπες καταιγίδα
μα το δελτίο καιρού εκεί μονότονα, καλοκαιριά.
Όσο που μας πρόλαβε στ' ανοιχτά το μπουρίνι
και τώρα στ' αμπάρι γλυφό νερό και βούρδουλα
από το φινιστρίνι αγναντεύοντας
τα ελεύθερα φτερά των γλάρων
το βουητό της όστριας
πότε θα 'ρθουν εκείνα των Μυρίων
τα θάλαττα θάλαττα.
ΣΧΙΣΤΟΛΙΘΟΙ (1984)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου