Ν' ακούς το ανάκουστο μού λέει
καθώς σωπαίνουν τα νερά
νεκρό παιδί να σιγοκλαίει
κόρη να ντύνεται φτερά
σαν άσπρη ντάλια που επιπλέει
Ν' ανθούν στο στήθος σου τ' αστέρια
στο ανάβλεμμά σου οι πασχαλιές
και δυο κορμιά γεμάτα χέρια
να σμίγουν σ' άγριες αγκαλιές
κι αιματοπότιστα νυχτέρια
Να φέγγει ολόφωτο το χώμα
κι όλος ο λάκκος ανοιχτός
και να 'ρχεται απ' το ξένο σώμα
το μαύρο αγέρι της νυχτός
Σαν ρούχο που σκεπάζει πτώμα
ΜΟΥ ΓΝΕΦΟΥΝ (2000)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου