Ω ανθρώπινη φύση κι αγάπη
που μυροβόλησε απ’ τον αφάγωτο Σπαραγμένο
για λίγη ζέστη στα κόκαλα ο θνητός αναγαλλιάζει
λαλεί το στήθος η ελπίδα το φουσκώνει στα πελάγη
με κρουνοφόρους υετούς ώς τη μεγάλη περιπέτεια.
Σα γάμος είν’ ο θάνατος και σαν την πεταλούδα
γυρίζω τις πράξεις απ’ τον ήλιο γοερά
και πλουτίζω το κίτρινο
ξηλώνω τις πράξεις απ’ τις ώρες
και τις βαφτίζω σ’ όλα τα δευτερόλεπτα
που τα ’χει δικά της η άγρια πίστη.
Γιατί έχτισα το ναό μου σε τρεις γοητείες
έρωτας πόνος αθανασία.
Ο ΥΠΝΟΣΑΚΚΟΣ (1964)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου